Het Volk van de Lage Landen en oorlogen

Theo Francken, Belgisch politicus voor N-VA.

Als schalkse ruiter voor de Vlaamse onafhankelijkheid die al heel wat watertjes doorzwommen heeft, en meer dan eens zeer moeilijke dossiers voorgeschoteld kreeg, heeft de heer Theo Francken ook wel zijn eigen kijk op de wereld waar hij, zoals meerderen van ons, (naar eigen zeggen) naar tuurt.

Zijn kinderen van 12 en 8 zijn de derde generatie Vlamingen die zonder oorlog opgroeien. Hierover schrijft hij

Hun kennis van oorlog in Europa beperkt zich tot Flanders Fields, de Menenpoort in Ieper, papa’s lange verhalen en uitstapjes naar militaire begraafplaatsen en wat ze leren in de school(invul!)boeken. Een onafgebroken periode van 77 jaar vrede en veiligheid op het Europees grondgebied, de wieg van de Westerse beschaving, is ongezien in onze geschiedenis. {Nooit meer oorlog}

Zij die al vele jaren in België wonen, hebben de Falkland oorlog en de Joegoslavië of Balkan oorlogen niet hoeven mee te maken. Ook al ben ik niet opgeroepen voor de Falklandoorlog, hebben wij in Groot Brittannië wel goed de gevolgen van die oorlog toen gevoeld. In de hoofdstad London gingen ook de IRA bomaanslagen ons niet voorbij en heb ik er zelf twee mogen (of moeten) meemaken. Ook ik kon toen de stukken mensenvlees zien vliegen en ruik het verbrande vlees nog altijd tot op vandaag.
Trouwens de Irak-Iran oorlogen gingen ook niet onopgemerkt voorbij en hadden ook hun weerslag op het economisch leven in ons moederland. Maar daar heeft de huidige jonge generatie in België natuurlijk helemaal geen last van gehad!

De Benelux is in wezen goed gespaard gebleven van oorlogen. Interne twisten kon het wel met een veelvoud krijgen. Vooral van hen die Belgiëland willen scheiden konden meer dan één spil van onverdraagzaamheid teweeg brengen.

De Belgisch Waalsgezinde politicus José Happart, lid van de Franstalige partij Parti Socialiste (PS) mag hierbij nog de grootste onruststoker genoemd worden. Maar die naam zal de meeste jongeren weinig zeggen. Eveneens zal weinigen de strijd rond Vlaamse en/of Duitse faciliteitengemeenten als
Ronse (Renaix), Wemmel, Wezembeek-Oppem, Kraainem en Voeren gekend in de oren klinken. De regering heeft daartoe bijgedragen door het geschiedenis en aardrijkskunde onderwijs af te bouwen, dit in een tijd waar kinderen nu juist meerdere landen kunnen gaan bezoeken (al is het gewoon maar tijdens hun vakantie). Daar konden de Belgen meestal wel lachen met die absurde ‘oorlogvoerinkjes’. Die Belgische komedies hielden dan wel dikwijls de aandacht weg van belangrijkere en van buitenlandse of internationale problemen.

Veel jongeren die hier in België wonen, zijn er zich helemaal niet bewust van dat dit piepjonge landje  vroeger de oorlogsgrond van Europa was. Eeuwen heeft het als algemeen slagveld gediend om ruzies tussen grote naties uit te vechten. Vooral Fransen, Duitsers en Oostenrijkers voelden zich goed genoeg om hier hun oorlogsspelletjes uit te voeren. En het nam jaren om niet te zeggen eeuwen in beslag voor dat die Vlamingen eindelijk eens de moeite deden om het heft in eigen handen te nemen.

Op het Groeningheslagveld (een kouter te Kortrijk in de huidige wijk Sint-Jan) durfden enkel moedigen op 11 juli 1302 als piekeniers en boogschutters het opnemen tegen strijders te paard. Zij bleken in staat te zijn een ridderleger te weerstaan.

Britse soldaten in een veroverde Duitse loopgraaf bij Ovillers-la-Boisselle in juli 1916 tijdens de slag aan de Somme.

Meer dan vijfhonderd jaar later liet het voetvolk in de loopgraven de legers met tanks verstaan dat het in de Lage Landen levende volk geen kleintje is dat met grove middelen te verslaan is. Een grove fout was dat zij na die loopgravenoorlog dachten dat er nooit meer oorlog zou komen. Nog geen dertig jaar na die Grote Oorlog stond daar weer een verschrikkelijke oorlog aan de deur, die men wel al enkele jaren had zien aankomen.

De Berlijnse Muur bij de Brandenburger Tor op 1 december 1989

Twintig jaar na de gouden jaren zestig dacht de Belgische regering misschien dat men zorgen om oorlogen op haar of rond haar grondgebied mocht vergeten, omdat men kon rekenen dat na de val van de muur in Berlijn alles nu wel goed zou komen en men met de NATO een veilig eiland had om op te vertoeven. Voor hen was het tijd om op defensie te gaan besparen.

Terwijl de vroegere bevolking van de Lage Landen goed wisten dat zij altijd moesten uitkijken en voorzichtig moesten zijn over hen die zich rondom hen begaven, probeerde de Belgische regering haar inwoners te sussen en wijs te maken dat zij zich niet ongerust hoefden te maken.

Vrede is het hoogste goed. {Nooit meer oorlog}

erkent ook minister Francken, die verder schrijft

Toch komt het niet vanzelf. ‘Vis pacem para bellum’ wist men 2000 jaar geleden al.

Om de vrede te bewaren, moet je voorbereid zijn op oorlog. {Nooit meer oorlog}

schrijft hij verder op zijn blog.

Toch sloegen we deze wijze raad van onze voorouders decennialang in de wind. Het Westen werd vadsig en zelfgenoegzaam. Zeker na de val van de Berlijnse muur voelden we ons oppermachtig. The Intouchables. Onze perfide krekelmentaliteit maakte van België dan nog de slechtste leerling van de gebuisde Europese Defensieklas. Tot Rusland Oekraïne binnenviel en de Krim bezette, tot China zijn wapenfabrieken op volle gas zette en tot president Trump ons bullebakgewijs voor onze verantwoordelijkheid plaatste. {Nooit meer oorlog}

Met die bullebak uit de Verenigde Staten is de hoop op wereldvrede nog sterker verminderd. Zijn bemoeizucht en absurde apenstreken hebben ons meermaals in heikele toestanden gebracht. Men zou dan denken dat de ogen van de regeringsleiders zouden open gaan en dat die zouden beseffen dat wij toch wat meer op eigen benen zouden moeten staan. Maar dat gebeurde niet. Alsof zij bleven denken dat wij onze dankbaarheid voor de Amerikaanse bevrijders uit 1945 eeuwig moeten tegemoet komen in alles wat zij verlangen en zeggen.

Verder zitten wij met het probleem dat het Europees Parlement, de democratische tak van de Unie,  geen toezicht kan uitoefenen op de financiering en actie van militaire activiteit. Een verontrustend gebrek aan transparantie!

In de afgelopen jaren hebben wij wel kunnen zien hoe de EU-leiders hun solidariteit hebben betuigd met het verlangen van de bevolking in de oostelijk gelegen landen van Europa, naar democratische grondrechten te leiden, en hun steun betuigd aan de OVSE-voorstellen voor bemiddeling van een proces van nationale dialoog. De EU-sancties tegen het Wit-Russische regime werden echter enkele weken uitgesteld toen Cyprus deze in verband bracht met zijn langlopend territoriaal geschil met Turkije. Wat Mali betreft, veroordeelde de EU de staatsgreep snel als een inadequate reactie op het diepe sociaal-politieke conflict in het land, schortte haar  opleidingsmissies op en steunde bemiddelingspogingen, pogingen van de Economische Gemeenschap van West-Afrikaanse Staten.

Er mogen al wel goede bedoelingen zijn bij de Europese instellingen en bij de individuele landen, maar uiteindelijk zullen zij gezamenlijk een sterk gefundeerde houding naar buiten moeten brengen. Dit hoeft niet in te houden dat elk land individueel een enorme strijdkracht nodig heeft. Men moet eerder inzien dat een goede samenwerking met elk een vergroting van middelen in hun eigen specialiteit veel meer kan opleveren dan elk landje met een apart militair apparaat.

Zij die uitkijken naar enkel de militaire macht in hun eigen land zullen ontevreden achter blijven. Zoals Francken het stelt zullen zij (zoals België)

  nog altijd achter de rest aanlopen, als één van de slechtere leerlingen van de klas. {Nooit meer oorlog}

Hij beseft ook dat bepaalde landen geen keus hebben en zullen mee moeten lopen.

De al op de NAVO-top in Wales in 2010 gehandtekende belofte dat 2% van het BBP naar defensie moet gaan, is voor veel Westerse landen binnenkort realiteit. Het afdoen als onhaalbaar of een fetisj is verleden tijd. President Trump haalt, ondanks ons dwaas gehoonlach, finaal zijn gram.

België heeft geen keuze en zal mee moeten evolueren. Uiterlijk in 2024 komt dit terug ter tafel. {Nooit meer oorlog}

Dat is de harde realiteit waar wij mee moeten leren leven. Doch geloof ik sterk dat de Europese Unie uiteindelijk zich toch wat meer zal moeten gaan bevrijden van de handboeien die de V.S.A. ons sinds 1945 heeft aan gedaan. Sindsdien denken zij dat zij de meester over de hele wereld zijn en moeien zij zich met elke wereldaangelegenheid. Maar het is juist die Amerikaanse bemoeizucht die anderen in gevaar brengt. Al meerdere keren hebben wij ook kunnen zien hoe hun hulp aan bepaalde groeperingen zich later ook tegen hen keerde (herinner hun steun aan Al Qaeda, dat dan later hun aartsvijand werd), hun kampwisseling tussen Iran en Irak, etc.. Nu ook brengt hun inmenging met de gebeurtenissen rond de Oekraïense grens geheel Europa in gevaar.

Minister Francken geeft aan

Oorlog in Zuid-Ossetië (2008) – Onderdeel van het Georgisch-Ossetisch conflict: Rusland en Georgië, beide voormalige deelrepublieken van de Sovjet-Unie eisten de gronden opvoerden daarvoor de eerste Europese oorlog van de 21e eeuw.

Twintig jaar geleden was een dergelijke agressieve houding vanwege Rusland tav een NAVO partner als Oekraïne simpelweg ondenkbaar. Maar met de komst van sterke man Vladimir Poetin durft de Russische beer terug klauwen. De inval in de Krim in 2014 en bezetting sindsdien is er een perfect voorbeeld van. Al begon het eerder met de inval in en annexatie van delen van Georgië in 2008 en Poetin’s assertieve Syriëpolitiek sinds de Arabische lente van 2011. {Is het Westen de weg kwijt?}

Het lijkt er op dat het Westen het Noorden kwijt is en niet onder Grote Broer (Amerika) wil onderuit komen. België is daarbij ook haar 14de en 19de eeuwse gedachte vergeten dat wij samen meer kunnen doen dan als enkeling. Is het door een bepaalde grootheidswaanzin dat die Belgische regeringsleiders hun landje zo machtig voelen dat het wel alles zal aankunnen? Of zijn ze gewoon blind en zien ze niet hoe de wereld evolueert en wat er mogelijk niet enkel België, maar de gehele Europese Unie schade kan toe brengen?

Vroeger wilden de bewoners van de Lage Landen juist onafhankelijkheid, terwijl hier in België de regeringsleiders zich meer en meer afhankelijk van anderen hebben gemaakt, dit terwijl er bepaalde partijen wel energie staken in het proberen het land te scheuren in belachelijk kleine entiteiten die dan onafhankelijk zouden moeten gaan regeren. Maar nu kunnen ze nog geen onafhankelijkheid van anderen genereren!

Niet enkel onze energie-afhankelijkheid is een zwak punt sinds Verhofstadt’s verkoop van Electrabel aan Frankrijk. Ook de besluitloosheid om in te zetten op wind-, water- en zonne- energie en dan nog eens de valsheid om zich niet aan beloften te houden (zoals een terugdraaiende elektriciteitsmeter) maken dat de burgers ook het vertrouwen in die regeringsleiders meer en meer verliezen, terwijl wij bij meerdere landen met biddende handjes moeten gaan aankloppen om toch maar de elektriciteit niet te laten uitvallen.

Zoals die regering haar bevolking wil bedriegen heeft ze ook zichzelf willen bedriegen met het proberen begrotingen in evenwicht te brengen. Dat ze daartoe bereid was om te snoeien in noodzakelijke uitgaven deerde hen niet, want dat zouden kopzorgen mogen zijn voor de regeringen die na hen zouden komen. Als zij maar goed in de schijnwerers konden komen te staan.

Naar het buitenland was die triestige houding wel een lachertje, daar zij enkel maar een hoopje klungelaars konden waarnemen, die bereid waren hun burgers een rad voor de ogen te draaien en daarbij nog hun gelden verkeerd investeerden. Men kan vragen stellen bij het ‘toekomstdenken’ van die regeringen. Vreemd ook dat die regeringen liever gelden in zuiderse landen investeerden terwijl deze beter konden aangewend worden in de eigen Europese omgeving waar hun hulp dan ook meer gewaardeerd zou worden terwijl het in Afrika als een ongewenste inmenging werd aanschouwd.

Betreft de republiek Mali en de vroegere sportjournaliste die alsmaar met flauwe argumenten af komt en nooit daden bij woorden voegt, schrijft minister Francken

Minister Dedonder houdt 12 miljoen euro klaar om 250 militairen naar hellegat Mali te sturen. Een operatie die volgens de grootste militaire vakbond gedoemd is te mislukken. Het Afghanistan van Afrika duldt geen Westerse inmenging. Wat hebben we er ook te zoeken? We houden deze troepen beter ter beschikking voor als het misloopt aan onze Oostgrens. {Is het Westen de weg kwijt?}

Is deze regering wel bereid om voor de spiegel te komen staan die zij al jaren mijden en die minister Francken hen nu wel graag wil voor houden?

+

Vindt ook te lezen

1. 11 november, al of niet vergeten #1 Tot de Industrialisatie
2. 11 november, al of niet vergeten #2 Vanaf de Industrialisatie
3. Honderd jaar geleden toen men dacht een einde aan de gruwel te krijgen
4. Juncker waarschuwt voor nieuwe oorlog in Europa
5. Overzicht voor het jaar 2015 #2 Bezaaid met lijken en vluchtelingen
6. Breivik geen enkeling
7. Een exclusief Plan voorgesteld zonder rekening te houden met een betrokken partij
8. Energie met vergiftigd geschenk
9. Een regering die maar geen stappen wil nemen om haar burgers dure energierekening te verlagen
10. Toch een akkoord bereikt over de energiefactuur
11. Vlaams Belang en PVDA niet te spreken over het energie akkoord
12. Niet enkel hogere energie prijzen

++

Aanvullende lectuur

1. Charis Shalom
2. Vrede is het pad
3. Bereiken van vrede
4. Het waardevolste bezit en het krachtigste wapen
5. Wat was de vrede mooi toen het nog oorlog was
6. Donkere periodes en het uitkijken naar vrede
7. Wanhoop in Afghanistan en Opvang in West Europa
8. . . . ongewapende waarheid en onvoorwaardelijke liefde zullen het laatste woord hebben.

+++

Gerelateerd

1. Oorlogen met drones
2. Noord-Ierland heeft vredestop nodig
3. Vrede heeft oefening nodig
4. Europees militarisme belemmert klimaatactie
5. Kooplieden van de dood
6. Bevrijd onze leiders uit hun focus-slavernij

Zij die in lockdown zaten in het begin van onze jaartelling

Velen vergeten wel eens wat het werkelijk betekend om in werkelijk “lockdown” te zijn of echt opgesloten te zitten.

Doorheen de geschiedenis hebben meermaals gelovigen zich moeten “insluiten” of “opsluiten” om zo met niemand in contact te komen of door niemand gezien of ontmoet te worden.

De apostelen hadden een zeer boeiende tijd gehad met hun leermeester uit Nazareth. Toen ze met hem op stap waren vreesden ze helemaal niet de toestroom van mensen. Maar nu Jezus gestorven en begraven was, was het helemaal anders. Angst was over hen gekomen. Zelfs Petrus die zo trouw aan Jezus was had verraad gepleegd en toen hij werd opgemerkt als een van Jezus discipelen, ontkende hij dat met klem. Hij wilde niet herkend worden als een volgeling van Jezus.

Na Jezus zijn dood zochten ze elk hun eigen plekje op om te schuilen. Als trouwe vrienden van Jezus vonden ze het veiligst om in lockdown te gaan. Zelfs nadat ze het gehoord hadden dat Jezus was opgestaan uit de doden, wat een ongelofelijk goed nieuws was, durfden ze toch nog niet in het openbaar verschijnen.

Eerst geloofden zij dat nieuws van Jezus opstanding niet. Maar na enkele verschijningen aan hen waren ze er wel van overtuigd. Toch gaf het hen nog niet de moed om naar buiten te komen en hier luidruchtig over rond te bazuinen.

Na een aantal wonderlijke verschijningen hadden zij hun meester de aarde zien verlaten om zijn positie als hogepriester voor God in te nemen. Zij kwamen ook te horen dat hun meester daar in de hemel ook als bemiddelaar voor hen zou optreden bij zijn hemelse Vader. Dat was ook voor hen nog uitstekend nieuws en de moeite waard om aan anderen te vertellen. Maar toch durfden zij nog niet naar buiten komen met al die goede berichten.

Het waren dagen van eenzaamheid, want het gemis van hun leermeester was groot. Zij dachten er wel aan dat Jezus hen een “Helper” zou sturen, maar wanneer die zou komen en wie het zou zijn wisten ze niet goed.

Vandaag moeten wij eens denken aan die vrienden van Jezus die achter een gesloten deur in Jeruzalem – niet bepaald de veiligste plek voor hen in die dagen! – moesten blijven wachten op de vervulling van die bijzondere belofte. Zij keken er wel naar uit dat die helper zou komen. Maar vooraleer die er zou komen durfden ze toch niet naar buiten gaan, op eigen kracht.

Vandaag weten wij hoe goed God voor die getrouwe leerlingen van Jezus gezorgd heeft. Ook al gingen de vissers nu niet meer alle nachten uit varen, toch konden ze zich zelf goed voorzien van voedsel en mogelijkheden om hun leven in zekere zin dragelijk te maken. Ze mochten hun leermeester geloven dat ze in elk geval niet als wezen zouden achterblijven. Jezus had voor een bijzondere Plaatsvervanger, Trooster en Pleitbezorger gezorgd.

Ook in onze dagen kunnen wij best die Pleitbezorger aanspreken en in ons huis van isolatie binnen laten.

Dezer dagen, nog steeds in lockdown, laten wij eens extra aandacht schenken aan al die gelovigen die in hun leven een periode van opsluiting door moesten maken. De apostelen, de anabaptisten, de baptisten, heel wat Bijbelstudenten in Frankrijk en België, en meermaals en in meerdere landen werd het Volk van God, de Joden veel meer beproefd dan de christenen. Zij hebben het nog het zwaarst gehad. Denk maar eens aan de Tweede Wereld oorlog en de jaren er voor. Van 1936 tot en met 1945 hebben velen een nachtmerrie beleefd, waar velen niet levend zijn uitgekomen. Onze huidige lockdown is niets in vergelijking met wat zij moesten door maken.

Breendonk het kamp van de waanzin

Op 9 september 2004, juist 60 jaar na de bevrijding van het kamp van Breendonk werd in Histories (Canvas) de reportage Breendonk, het kamp van de waanzin, uitgezonden waarin het gaat over leven maar belangrijker en meer over “overleven”.

Het kamp werd voorgedaan als een vakantiekolonie, maar dat was het allerminst.

Met de hand moesten de gevangenen 300 000 kubieke meter grond afgraven, waarbij even een rustpauze nemen niet bij behoorde. Voor elke 30 gedetineerden was er één bewaker waardoor dit kamp het meest gecontroleerde bleek te zijn, waarbij moeilijk aan de ogen van de bewakers kon ontsnapt worden. Nergens waren de fysieke en psychologische terreur zo geïndividualiseerd.

°°°

Onmiddellijk na de bezetting van België werden er her en der groepjes gevormd die het gezag van de Duitsers wensten te ondermijnen maar ook ervoor wensten te zorgen dat de nodige mensen beschermd konden worden, waarbij vooral de aandacht uit ging naar hier in nood zijnde vechters tegen de Duitse bezetter. Men kan niet negeren dat er vanaf het begin heel wat individueel verzet was, bijvoorbeeld van ambtenaren in overheidsdienst die weigerden mee te werken of de samenwerking met de bezetter saboteerden.

De collaborerende partijen in de gemeentebesturen waren voor sommigen een doorn in het oog. Zo verzamelden de stichters van de door Marcel De Mol, de koster van Tisselt, opgerichtte Zwarte Hand reeds in de zomer van 1940 inlichtingen omtrent Duitsgezinden in hun gemeenten. Na contact te hebben gehad met verzetsleden uit Brussel, begonnen ook zij ook pamfletten te maken die waren gericht tegen het gemeentebestuur dat bestond uit leden van het Vlaamsch Nationaal Verbond. Hun pamfletten kregen ze via de Brusselse Maria Moens. Ook kwamen er bepaalde vormen van weerstand, elk met een specifiek karakter en doel, die reeds tijdens de Eerste Wereldoorlog hun nut bewezen hadden: inlichtingen garing, clandestiene of sluik pers, hulp aan ondergedoken geallieerde soldaten en piloten met ontsnappingslijnen…

Naargelang de krijgskansen slechter werden en de verzetslieden actiever werden verslechterde de toestand in Breendonk nog meer. Men kan niet spreken van een professioneel georganiseerd orgaan. In vele gemeenten waren het eerder individuele en erg amateuristische sabotage-acties, tot na de invoering van de verplichte tewerkstelling, welk hen meer deed samenspannen en beter deed organiseren ook omdat het risico van de acties groter werd.  Doordat het gewapend verzet voor de bezetter en de collaboratie echt hinderlijk begon te worden verhoogde de wrevel van de Duitsgezinden en de bezetter.

Ook al mochten collaborerenden van verscheiden geestelijken horen dat zulk een samengaan met de Duitsers verkeerd was, gaf de Katholieke Kerk toch nog onvoldoende duidelijkheid wat aanschouwd moest worden als Vaderlandse plicht of burgerschap. Wat mocht namelijk het als juist aanschouwde gedrag zijn, wanneer er Vlamingen waren die er rotsvast van overtuigd waren dat zij het beste voor hadden met hun “land” (Vlaanderen).

In een herderlijke brief van 7 oktober 1940 schreven de bisschoppen het volgende:

‘Zonder twijfel is het noodzakelijk de bezettende autoriteit als een feitelijke macht te erkennenen er aan te gehoorzamen binnen de limieten van de internationale conventies, maar het Belgisch vaderland blijft bestaan, en al haar kinderen moeten haar trouw zijn en bijstand verlenen. Zorg er voor dat uw gedrag dus in alle omstandigheden correct en waardig is, zodat u zich in geweten niet hoeft te berouwen of te schamen!’

De Kerk trachtte zich dus zo goed mogelijk aan de nieuwe situatie aan te passen en heeft zich niet gewaagd een duidelijk standpunt in te nemen tegen de mensonwaardige toestanden waarvan zij duidelijk van op de hoogte moeten geweest zijn. De bezetter werd zoveel mogelijk ontzien, maar het VNV kon van in het begin niet op enige toegeeflijkheid rekenen. Voor Rex lagen de zaken enigszins anders. Tenslotte werd Rex door de kerkleiders als een katholieke ‘dissidentie’ beschouwd, die zij vóór de oorlog het liefst naar de katholieke schaapsstal hadden teruggeleid.

Toen op op 6 oktober 1942 de tewerkstelling in Duitsland werd ingevoerd heeft het episcopaat onmiddellijk de intrekking of op zijn minst de versoepeling van deze verordening gevraagd en zelfs de tussenkomst van het Vaticaan proberen te bekomen. Het antwoord was dat de Heilige Stoel geen invloed had bij de regering van het Derde Rijk. Begin 1943 leidde dit tot een open conflict tussen het Belgisch episcopaat en het MilitairBestuur.

Erg genoeg toen Vlaamse SS-ers het in Breendonk overnamen van de Duitsers overtrof hun wreedheid deze van de Duitsers.

De ontsnappingslijnen werden geleidelijk aan ook meer gebruikt om naast geallieerde piloten ook gewone burgers naar Engeland over te brengen en voor hulpverlening aan joden en onderduikers.

Yvonne Nèvejean directrice NWK tijdens WOII

Hertz Jospa (Rezina Bessarabia) en Hava Groisman alias Yvonne Jospa, stichters van het Joods Defensiecomité – le Comité de Défense des Juifs (CDJ)

Van de 66.651 joodse inwoners in België werden er 32.652 gedeporteerd. 34.000 wisten op de een of andere manier aan de Duitse handen te ontsnappen, in veel gevallen door welgezinde medeburgers. Zo konden daarvan een 25.000 in België onderduiken. Yvonne Nèvejean, directrice van het Oeuvre de l’Enfance of het Nationaal werk voor Kinderwelzijn, werd  benaderd door het Comité de Défence des Juifs en Belgique, het Joods Defensiecomité (CDJ) de belangrijkste Joodse ondergrondse organisatie van België (opgericht in 1942 door Hertz Jospa zijn vrouw Hava Groisman alias Yvonne Jospa), en gevraagd om Joodse kinderen te redden die gescheiden waren van hun ouders.

Nèvejean en haar medewerkers slaagden er zo in om 4.000 kinderen te redden door hen onder te brengen bij katholieke gezinnen en instellingen. Andere organisaties zoals het Rode Kruis, de Kerk en Winterhulp speelden ook een rol in de hulpverlening aan ondergedoken joodse families.

De in Kiev geboren Yura Livchitz, met zijn oorlogsnaam Georges, woonde in Brussel met zijn moeder Rachel Livchitz en oudere broer, waar zij het linkse intellectuele milieu frequenteren dat wordt bezocht door Hertz Jospa en zijn vrouw Yvonne. Samen met zijn jeugdvriend Robert Leclercq organiseeert hij het Cercle du Libre Examen (Librex).In de Librex-kring ontmoette hij enkele vrienden en met Richard Altenhoff en Jean Burgers, die in 1942 de Groep G oprichtten broeden zij plannen uit om België van haar bezetters te bevrijden. Om de kost te verdienen, is Youra een vertegenwoordiger voor het Belgische farmaceutische bedrijf Pharmacobel.

Het Joods Verdedigingscomité en het Mobiel Korps van het of saboteerden de deportaties. Zo konden Yura Livschitz, jongere broer van Alexandre Livchitz, en Robert Maistriau op 19 april 1943, gewapend met een pistool en een lamp te Boortmeerbeek-Wespelaar het XXe konvooi doen stoppen. Ongeveer één op zeven van de 1.631 personen van dit konvooi wisten te ontsnappen. Livschitz en zijn broer werden aangehouden, opgesloten te Breendonk en terechtgesteld op de Nationale Schietbaan te Brussel.

Sommige verzetsgroepen werden gesticht op basis van een duidelijke politieke ideologie, andere ageerden uit zuivere vaderlandsliefde. Het Molotov-Ribbentroppact of niet-aanvalsverdrag tussen de Sovjet-Unie en Nazi-Duitsland leidde tot een grote controverse binnen de gehele communistische wereldbeweging en daarmee ook de KPB. In de beginfase van de Tweede Wereldoorlog hield de KPB zich op grond van het beleid van Moskou gedeisd. Maar toen door de Nazi’s het niet-aanvalspact tussen de Sovjetunie en nazi-Duitsland werd verbroken trad de communistische partij, de enige die een sociale revolutie nastreefde, in haar geheel in het verzet. Samen met andere groepen en gelijksgezinden richtte ze het Onafhankelijkheidsfront op, een pluralistische beweging. De nazi’s in België hadden deze ommekeer voorbereid en brachten onmiddellijk de KPB een zware slag toe met Operation Sonnenwende (Operatie Sonnenwende).  Vooral de parketten en gerechtelijke politie van Antwerpen en Luik hadden de Duitsers informatie verstrekt, naast wat die laatsten zelf in beslag hadden genomen. Spilfiguur was de Haupt-V-Mann van de Sipo-SD in België en Noord-Frankrijk Emiel Van Thielen alias Max Günther.
Over het hele land drongen de Duitsers op 22 en 23 juni binnen bij mandatarissen, militanten en sympathisanten van de KPB, die overigens buiten de wet werd gesteld. De arrestanten werden afgevoerd naar het Fort van Hoei en de Auffanglager Breendonk (of het Opvangkamp Breendonk). In aanwezigheid van Günther werden de communistische leiders gefolterd in de gruwelbunker van Breendonk.

Auffanglager Breendonk in Fort Breendonk – gang naar de martelkamer of hel

Martelkamer in Auffanglager Breendonk (Opvangkamp Breendonk)

Vele arrestanten zaten op het treinkonvooi dat op 22 september 256 politieke gevangenen naar Neuengamme deporteerde (107 uit Breendonk en 149 uit Hoei). Ook het naast het of opgerichte partizanenleger was een communistisch initiatief.

Het Belgisch Legioen (later het Geheim Leger) was een initiatief van koningsgezinde Belgische officieren die de orde wilden herstellen in een staat geleid door een sterke vorst, Leopold III. Toen dit niet mogelijk bleek, streed deze groep als een gehergroepeerd Belgisch leger tegen de bezetter.

De Nationale Koninklijke Beweging was gewonnen voor het toekennen van dictatoriale machten aan de koning. Ook de Belgische Nationale Beweging had ultraconservatieve bedoelingen. Neutrale vaderlandslievende groepen als de Witte Brigade en de Groep G wilden niet de Belgische staatsstructuur veranderen, maar wél het land bevrijden

In onderstaande video kan u een reconstructie vinden hoe het er aan toe ging in het “Kamp van de Waanzin” in het Fort van Breendonk

Waarschuwing bij deze video!

Een interessante en kritische beschouwing over deze uitzending is terug te vinden op https://wo2forum.nl/viewtopic.php?f=3…  waar o.a. wordt bekriticeerd:

… de kennis van zowel de tv-makers als van de gevangenen over de interne structuur was zeer matig tot slecht. Men bleef spreken over ,,SS’ers” terwijl de officieren duidelijk Sicherheitsdienst waren, met ondersteuning van regulier Wehrmacht-wachtpersoneel. Dat de WH hier bewaking uitoefende is wel opmerkelijk. Zoals je al opmerkte werd op dit punt amper aandacht gericht. Eén zin van een gevangene en dat was het. Ik ga hierover door in de voorlaatste alinea, maar in ,,de processen van Mechelen”, zoals vermeld in de uitzending, werd slechts één persoon ter dood veroordeeld (en gebracht) die met de SS te maken had, en dat was dan nog iemand van de Germaanse-SS. {Thomas op WO2 forum}

+

De commentaar gemaakt bij de opnames van het proces waren typisch voor de geest van die tijd. De huidige commentaar (“het belgisch gerecht doet zijn werk”) was een flater van jewelste: zelfs het kleinste kind weet de repressie- en epicuratiemachine de meest onbetrouwbare rechtspraak opleverde uit de hele belgische geschiedenis. Typisch is het geval van Ernest Claes. Lange tijd zonder reden of grond opgepakt en in de cel geworpen. Toen hij voor de rechter werd voorgeleid deed deze laatste zijn ,,strafdossier” open en er zat alleen een blanco pagina in. {Thomas op WO2 forum}

Wat betekent ASF voor ons

In West-Europa moeten wij durven herinneren hoe er een bepaalde groep kwam te ontstaan welke zich zodanig keerde tegen andere menselijke wezens dat zij in hen geen mensen meer zagen maar elementen die moesten uitgeroeid worden als een vreselijk virus.

Na de eerste wereld oorlog riep iedereen “nooit meer oorlog” maar al gauw was er die tweede wereld oorlog. Weer dachten velen dat dit nooit meer zou gebeuren, maar als wij niet opletten staat zulk een gebeuren weer snel voor onze deur.

Het is de taak van de verantwoordelijken, leiders en opvoeders om de geschiedenis steeds kenbaar voor de ogen van de maatschappij te houden. Het is onze plicht om te herinneren en ‘nooit te vergeten’.

*

Betreft

• De organisatie Aktion Sühnezeichen Friedensdienste, die dit weekend zijn zestigjarige samenwerking met Nederland viert. = 60 jaar lang compenseren Duitse vrijwilligers landen, die geleden hebben van de Tweede Wereldoorlog
• 2de wereld oorlog steeds verder weg te liggen & nieuwe generaties zijn allang niet meer schuldig aan  donkere dagen van toen
• sporen 2de Wereldoorlog nog steeds in Joodse Gemeente aanwezig.

Hamesjek

Het is vrijdagmiddag. Ik kijk op
mijn telefoon. Op het scherm van de telefoon lees iksjabbatsjalom. Het is een mooie wens. Een wens geschreven door een
vader van een oudASF vrijwilliger. ASF, de organisatieAktionSühnezeichenFriedensdienste, viert dit weekend zijn zestigjarige samenwerking met Nederland. Zestig jaar langcompenserenDuitse vrijwilligers landen,die geleden hebben van de Tweede Wereldoorlog.
Deze vader is niet Joods, maar het is bijzonder attent. Juist omdat hij niet
Joods is. Hartverwarmend. Dit appje is kenmerkend van hoe vrijwilligers en
familieleden van de ASF zich openstellen tegenover de Joodse gemeente. Open
begripvol met liefde, warmte en nieuwsgierigheid.

Ik heb in de afgelopen jaren veel
vrijwilligers ontmoet. Met bruine, blauwe, groene en grijze ogen keken zij mij
altijd met interesse aan. Vrouw, man,meestalin de leeftijd van rond de twintig, net klaar met de
middelbare school. Ze komen dan vaak worstelend met de vraag wat verder te gaan
te studeren voor een jaar naar…

View original post 352 more words

Stolpersteine voor Antwerpen en een nieuwe naam voor een groot dok

De stad aarzelde lang om het toe te staan omdat er bij sommige Joodse groepen bezwaar werd gemaakt, maar uiteindelijk zijn ze er gekomen, de beruchte “Stolpersteine”. Volgens sommige Joden kon het niet dat er kon gestapt of getrapt worden op een gedenksteen voor een Jood. Voor sommigen waren de gedenkstenen te oneerbiedig, maar na “wetenschappelijk advies” zette het stadsbestuur het licht toch op groen. Na een aantal clandestien geplaatste stenen legde de stad in oktober vorig jaar de eerste officiële ‘Stolperstein’. Hij kwam op de stoep voor het huis waar in 1942 Rosa Marinower en haar twee kinderen werden opgepakt. Ze overleefden Auschwitz niet. Rosa was de tante van Antwerps schepen Claude Marinower (Open Vld).

Vorige dinsdag plaatste de Duitse kunstenaar Gunter Demnig (71) in de Boomgaardstraat, de Lange Kievitstraat, op het Tramplein en het Moorkensplein enkele “Struikelstenen”.

De twee Joodse broers Léon en Simon Helfgott bekochten hun verzet tegen de nazi’s met de dood.

Het verhaal achter de twee tegels voor de Joodse broers Simon en Léon Helfgott toont volgens Borgerhouts districtsschepen Ben Van Duppen (PVDA) aan dat fascisme geen diversiteit verdraagt.

“Joodse mensen, homoseksuelen, zigeuners, mensen met een handicap, politieke tegenstanders, verzetsstrijders: ze waren allemaal slachtoffers van de nazi’s. Simon Helfgott was een Antwerpse jongen van 23 jaar met Poolse roots. Hij was arbeider in de diamant en lid van de communistische partij. In 1943 stierf hij als verzetsman tijdens een actie nabij het Sportpaleis. Zijn broer Léon werd gedeporteerd naar Litouwen en daar vermoord.”

In de Boomgaardstraat in Antwerpen werden gedenkstenen ingewijd voor de vroegere woning van Wolf en Sura Szpigielmann. Ze werden in 1942 gedeporteerd en vermoord.

“Het is belangrijk om een plaats te hebben waar we onze grootouders écht kunnen herinneren”,

zei kleinzoon Alain Adler.

Vanuit de Verenigde Staten van Amerika waren familieleden gekomen om dit ogenblik van in herinnering neming mee te maken.

Rector Herman Van Goethem blijft het wel vreemd vinden dat de Eerste Wereldoorlog in Antwerpen beter bekend is dan de Tweede Wereldoorlog.

“Terwijl we toch de stad zijn van de V-bommen, de deportaties van Joden en heel veel politieke gevangenen. Het hoogste aantal oorlogsslachtoffers viel in Antwerpen. Dat proberen we meer ruimte te geven in de straten van onze stad.”

Ook de huidige burgemeester wil wat van het vroegere collaboratie verleden van de stad opkuisen. Zo werd voorzien in een naamsverandering van het Delwaid dok. Uit onderzoek was gebleken dat Antwerps oorlogsburgemeester Leo Delwaide “een actieve rol” in de Jodenrazzia’s heeft gespeeld tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Herman Van Goethem, historicus en rector van de Universiteit Antwerpen heeft een onderzoek geleverd dat leert dat de christendemocratische oorlogsburgemeester Delwaide een “actieve rol” speelde in de organisatie en uitvoering van de Jodendeportaties vanuit Antwerpen in 1942. Tot nu toe werd aangenomen dat hij enkel had toegekeken, maar er zijn nu genoeg bewijzen gevonden dat hij er ook wel een rol in gespeeld heeft. Onder het bewind van oorlogsburgemeester Leo Delwaide werden Duitsgezinde agenten ingezet om razzia’s te houden in de Joodse wijken van de stad.

Schepen Claude Marinower (Open VLD), zelf van Joodse afkomst, stelt dat ‘1942’ geen volledig nieuw verhaal vertelt, maar wel ‘elke nog mogelijke twijfel wegneemt’ en de verschillende verantwoordelijkheden voor de Jodenvervolging in Antwerpen duidelijk maakt.

‘Het is ook geen roman, maar een wetenschappelijk werk op basis van zeer veel betrouwbare bronnen. Het is dus goed om daar snel het juiste gevolg aan te geven’,

zegt hij.

“Als de stad een havendok naar iemand vernoemt, dan is dat een bijzonder grote eer. We moeten ons afvragen of dat nog gepast is voor een oud-burgemeester die volgens historici actief heeft meegewerkt met de nazi’s om Antwerpse Joden te deporteren”,

zegt Wouter Van Besien van Groen in De Morgen.

“Na lectuur van het boek was de zaak duidelijk: de naam is niet houdbaar”,

zegt burgemeester Bart De Wever (N-VA).

Volgend jaar viert de stad Antwerpen 75 jaar bevrijding. Volgens Bart De Wever ontvallen ons de getuigen die het nog hebben meegemaakt een na een in ijltempo.

“Daarom is de urgentie om zo’n naamsverandering snel door te voeren, nog groter.”

Michael Freilich:

“Enerzijds is het niet haalbaar dat tientallen straten en monumenten in dit land van naam veranderen, anderzijds moeten we respect betonen voor de slachtoffers van de Holocaust en hun nazaten hier bij ons. Mijn eigen grootvader werd in de straten van Antwerpen opgepakt door de politie en de Gestapo, ik weet dus uit eerste hand waar het over gaat.”

Haven van Antwerpen – Delwaide dok dat andere naam zal krijgen

+

Vindt ook om te lezen

1. Herdenkingsstenen die doen buigen voor de slachtoffers
2. Herdenking Antwerpse Joodse slachtoffers WOII
3. Holocaust memorial cobblestones laid around Europe – and beyond

+++

Aanvullend

1. Struikelstenen
2. Ä hiubä hinech, i Gedankä bini binech
3. Stolpersteine
4. Stolpersteine in Haarlem
5. On Holocaust Memorial Day, 2019: Torn from Home
6. Could it happen again?
7. SP: Kindertransport 80

Niet te negeren gebeurtenissen rond Joden in België

NU.nl meldt “Bijna 30 procent van de ondervraagden zegt minstens een keer in de voorgaande twaalf maanden te zijn lastiggevallen, maar slechts één op de vijf van hen stapte naar de politie. 34 procent vermijdt een bezoek aan de synagoge en joodse evenementen uit vrees voor de veiligheid. Antisemitisme is volgens 89 procent van de ruim zestienduizend ondervraagde Joodse EU-burgers het meest problematisch op de sociale media”. 

Maggie De Block heeft de dagelijkse quota van maximaal 50 asielaanvragers per dag opnieuw opgetrokken tot 200 per dag en op 5 december 2018, verstrengde het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en Staatlozen (CGVS) het beleid rond asielaanvragen van Palestijnen uit de Gazastrook. Veel heisa was daar toen niet over. Voortaan zouden Palestijnse asielzoekers uit Gaza niet meer standaard worden erkend als vluchteling, zo leerde een bericht op de website van het CGVS.

In 2018 alleen al waren er tot dusver meer dan 1.900 aanvragen (tot eind oktober) waardoor het de tweede grootste groep asielzoekers dat jaar, na de Syriërs was, maar men mag niet nalaten te weten dat er heel wat meer binnen komen die helemaal geen asielaanvraag doen maar in de anonimiteit verdwijnen.

Volgens ons is het geen droom van Bart De Wever die denkt dat door Palestijnen momenteel een smokkelroute opgezet is richting België. Hij beweert ook dat asielzoekers op het vliegtuig worden gezet naar Zuid-Amerika welke van daaruit naar België vliegen.

“We gaan nu richting 200 aanvragen per dag, voornamelijk van mensen uit de Gazastrook“,

aldus de N-VA-voorzitter.

“En dat zijn geen oorlogsvluchtelingen, dit is pure mensensmokkel. En die mensen krijg je ook niet buiten. Want Israël neemt hen niet terug.”

Klaarblijkelijk hebben de Gazanen een uitweg gevonden om hun land te verlaten en loopt die weg blijkbaar direct naar België. volgens on is het voor hen ook niet moeilijk om via Cairo naar Istanboel of via Spanje naar Brussel te vliegen, of eventueel over de weg naar België te rijden. 3.675 Staatloze Syrische (Palestijnse) vluchtelingen konden in amper twee jaar tijd hier in België asiel krijgen.

Nochthans genieten de Palestijnen in Gaza en de Westbank van het UNRWA-statuut, dat hen recht geeft op gratis gezondsheidszorg, onderwijs en bijstand. Betreft dat UNRWA-statuut kan men zich afvragen of de Belgische belastingbetaler dan geen twee keer voor deze ‘vluchtelingen’ betaald: een eerste keer via de UNRWA en een tweede keer via asiel, opvang en integratie.

Ondertussen valt het op dat bij de Belgische bevolking er een aangroeiende groep is die vind dat de Joden een probleem zijn. Grotendeels zijn het voor het ogenblik herkenbare chassidische Joden die van Jodenhaat, verbaal én fysiek, het slachtoffer zijn, alhoewel sommige van onze lezen ook al last mochten ondervinden. Voor Joden die Jeshua erkennen als de Messias lijkt het nog moeilijker te zijn daar zij tussen twee of drie vuren geraken te zitten, namelijk de Christenen, Joden en Moslims. Wat opvalt bij de Joden die in België en Noord Frankrijk wonen is dat er een consensus heerst waarbij er wordt verkozen in de anonimiteit te leven om zo problemen te vermijden. Bij sommigen lijkt het wel of zij een soort schaamtegevoel hebben. Vooral bij Jeshuaisten of kinderen die zich helemaal schuldig voelen omdat hun ouders door christenen beschermd zijn geworden tijdens de tweede wereldoorlog en dat zij hun redding aan die mensen te danken hebben. Door hun keuze om terug naar het Jodendom te gaan voelen sommigen dat ook aan als een vorm van verraad, wat hen een groot schuldgevoel bezorgd, dit vooral als hun ouders overgegaan waren naar het Katholiek geloof en zij nu terug naar het geloof van hun voorouders gaan maar dan met de verandering dat zij Jeshua als Messias aanschouwen. De meerderheid van de zogenaamde Christenen is niet echt met hun geloof bezig maar ziet Joden en Moslims wel als een hindernis voor hun cultuur, terwijl de Joden zich helemaal niet opdringen aan andere gemeenschappen. Alsook moet het gezegd worden dat het van de Moslims de fanatikelingen zijn die zo erg opvallen in de cultuur van onze Westerse beschaving en de indruk willen geven dat wij moeten terugkeren naar oude tijden.

Het valt op in de Joodse gemeenschap dat velen ook niet willen/durven praten over de moeilijkheden of antisemitisme dat ze tegen komen. zij vinden ook dat sinds 2017 het antisemitisme in Europa wel de normaalste zaak van de wereld lijkt geworden te zijn. Bas Belder spreker van de “Stichting Herleving gebed voor Israël” en lid van het Europees Parlement, hoorde dit een gepensioneerd medicus van Joodse origine nog zeggen. ook de Duitse cognitieve wetenschapper en professor aan de Technische Universiteit, Monika Schwarz-Friesel wees al in 2016 op dit fenomeen. Haar onderzoek richt zich op de interactie van taal, cognitie en emotie, cognitieve semantiek en metaforen, evenals verbale uitingen van hedendaags antisemitisme.
Sinds die jaren zijn er verscheidene mensen ook bezig om anderen te doen geloven dat Joden helemaal geen recht hebben op bepaalde ‘heilige plaatsen’.

Wij moeten beseffen dat het niet zomaar een sinister spook van antisemitisme is dat zweeft boven de West-Europese gronden en wateren. En die wateren leken in Antwerpen helemaal niet zo zuiver te zijn, zoals blijkt uit recenter onderzoek omtrent de houding van het Antwerps stadsbestuur in de Tweede Wereldoorlog tegenover de Joodse gemeenschap.

De Nederlandse journalist Hans Knoop (75), kind van ondergedoken ouders, schrikt er niet van dat het antisemitisme in heel Europa is toegenomen.

“Het komt nu van drie kanten tegelijk: van extreemrechts, van extreemlinks en van een groot deel van de in Europa almaar groeiende moslimpopulatie.”

zegt hij.

een Joodse Antwerpenaar meldt

Onlangs kreeg onze tienerzoon een vuist in het gezicht. Omdat hij een jood is.”

Pijnlijke woorden van Antwerpse joods-orthodoxe ouders, die de cijfers over toenemend antisemitisme in ons land al even pijnlijk illustreren.

Unia, het Interfederaal Gelijkekansencentrum, voorheen Centrum voor gelijkheid van kansen en voor racismebestrijding (opgericht in 1993), kreeg in 2018 bijna dubbel zoveel meldingen van antisemitisme als het jaar daarvoor. Van het Forum der Joodse Organisaties tot het Centraal Israëlitisch Consistorie van België komen wij te weten dat er heel wat meer dan de 101 klachten bij Unia zijn.

Het vrome gezin van vastgoedmakelaar Jacob* (37) en zijn vrouw Miriam* (36) wil de stilte wel doorbreken.

“Omdat we ons hier niet meer veilig voelen”,

schetst Miriam in onberispelijk Nederlands. Ze wonen aan de Belgiëlei in het hart van de Antwerpse joodse wijk en zijn gezegend met zeven kinderen – de jongste is 3, de oudste 15. Hun moeder spreekt hen de ene keer aan in het Jiddisch, dan weer in het Engels.

“Mijn man is in Londen geboren, zestien jaar geleden kwam hij naar Antwerpen. Ik ben hier geboren, ook al onze kinderen zagen hier het levenslicht. We hebben ons altijd veilig gewaand. Maar sinds een paar jaar is de sfeer aan het veranderen, verharden.”

Jacob:

“Ik werk veel samen met niet-joden en word bijna dagelijks gebrandmerkt als ‘vuile jood’.

Veelal door jongeren, zowel moslims als blanke Belgen. Ik ben er intussen immuun voor geworden. Idem voor de kwetsende opmerkingen over de zwarte kleren die we dragen. Veel zakelijke gesprekken eindigen tegenwoordig ook met de schertsende insinuatie dat ik er ‘wel elke penny zal willen uitknijpen’. Want, dat dat toch ‘the jewish system’ is. Als ik dan niet begrijpend kijk, wordt er smalend gelachen.”

“De woorden ‘vuile jood’ gebruiken ze de laatste tijd enorm veel, ja”,

beaamt Miriam.

“Ik ben het gewend, dat ze ons zo noemen. Ik schrik er niet meer van. Wanneer ik het hoor, loop ik haastig door en kan ik alleen maar denken aan hoe onveilig ik me waan in mijn eigen stad, in mijn eigen straat. Vroeger hoorde ik dat hier zelden. Vorige week was mijn broer uit Israël hier op bezoek. Hij stapte in onze straat uit de auto, een passant riep vanuit het niets ‘vuile jood’ naar hem. Mijn broer was sprakeloos.” {“Onze zoon van 15, een tenger ventje, kreeg een vuistslag in zijn gezicht. Omdat hij jood is”}

Indien een gemeenschap dat toelaatbaar acht of om zo maar te aanvaarden acht is er wel degelijk iets grondig mis. De laatste twee jaar is het zelfs niet bij woordelijk geweld gebleven.

“Maar waar je niét immuun voor wordt, is wanneer ze je kinderen attaqueren”,

vervolgt Jacob. Hij doelt op een fysieke aanval tegen zijn oudste zoon van vijftien, een schriel ventje met pijpenkrulletjes.

“Het gebeurde twee weken geleden om halfacht ’s avonds, toen hij met twee vrienden te voet onderweg was naar huis na de Thora-les op school. Op het kruispunt van de Plantin en Moretuslei met de Simonsstraat, hier vlakbij, stonden ze voor het rode licht te wachten, toen een voorbijrijdende fietser hen ineens toeriep dat ze te ver op fietspad stonden en daar weg moesten. De fietser reed zo’n twintig meter verder en keerde dan terug om mijn zoon, die inmiddels met zijn vrienden op het voetpad was gaan staan, met zijn volle vuist in het gezicht te slaan.”

“Kijk eens goed naar die jongen”,

zegt Jacob.

“Hij is de tengerste van de hoop, hij zou nog niet weten hoe hij een vlieg kwaad zou moeten doen. Tuurlijk was dit een antisemitische daad. Het volstond niet voor die fietser om die tieners in een emotionele opwelling toe te schreeuwen. Neen, hij keerde doelbewust terug, dus nadat hij had nagedacht over wat hij ging doen: een onschuldig, joods kind in het gezicht boksen.”

“Mijn zoon kon van de shock geen woord uitbrengen toen hij thuiskwam”,

gaat zijn moeder verder.

“Hij was getraumatiseerd, kon de eerste uren alleen maar huilen. Later op de avond zei hij:

‘Ik kan niet geloven dat je hier, zo vlak bij huis, geslagen wordt om wie je bent.’

Wat kon ik hem zeggen?

‘Dat is wat hier vandaag gebeurt.’

Uit de CT-scan bleek dat hij niets gebroken had, maar hij had een lichte hersenschudding en is een week niet naar school kunnen gaan omdat hij te duizelig was. Hij is bij momenten nog draaierig, alsof hij moet overgeven. Je ziet de sporen rond zijn neus nog. Het ergste is: hij is banger geworden. Durft ’s avonds in het donker niet meer alleen de straat op. En dat voor een jongen van bijna zestien. Dit was geen mep meer, hé. Dit was een vuist. En gewoon, omdat hij als jood iets te ver op het fietspad had gestaan.” {“Onze zoon van 15, een tenger ventje, kreeg een vuistslag in zijn gezicht. Omdat hij jood is”}

Meerderen van ons kunnen de verhalen van onze grootouders en ouders nog goed herinneren. Die verhalen lijken soms hun copy-cat in deze maatschappij te krijgen.

Jacobs grootmoeder, die in Londen woont, ervaart het net zo. Zij ziet gelijkenissen met hoe het er in Hongarije in de jaren dertig aan toeging. En nee, gelukkig is het hier Parijs nog niet. Gelukkig vertaalt jodenhaat zich hier niet in vandalisme zoals daar. Maar it’s boiling up, hier. Het is een kwestie van tijd, denk ik.”

zegt Miriam.

Na meer dan een halve eeuw berichtgeving over het Israëlisch- Palestijns conflict en deelname aan honderden discussies en fora over dit onderwerp is de in België wonende Nederlandse Joodse journalist en oud-correspondent in Israël van De Telegraaf, AVRO en de VRT, Hans Knoop, al heel wat gewend. Hij vindt dat men ook op het Israëlisch beleid vis à vis de Palestijnen kritiek mag hebben. Trouwens moeten mensen beseffen dat niet alle Joden akkoord gaan met wat de Joodse regering in Israël uitspookt. Dat Jean- Marie Dedecker hierover van mening verschilt, zoals eveneens anderen daarover een andere mening mogen hebben zou hem misschien geen antisemiet maken, maar …

Ik kan slechts herhalen dat Dedecker zich in tal van statements onvervalst antisemitisch heeft uitgedrukt en zich er dan ook niet over kan beklagen voor antisemiet te worden gehouden.

zegt Hans Knoop. Ook voor ons kwamen bepaalde uitlatingen op de televisie niet bepaald Joods-vriendelijk over. Knoops gaat verder

Hij is – zo schrijft hij- tweemaal in Auschwitz geweest met zijn kleinkinderen. Dat siert hem, maar hij heeft verzuimd zijn kleinkinderen duidelijk te maken dat Hamas, Hezbollah en Iran een nieuwe genocide op Joden propageren en Israël daarom hard (en misschien soms naar zijn oordeel té hard) moet optreden.

Met Hamas heeft Dedecker echter minder problemen dan met Israël. Dat is zelfs met honderd bezoeken aan Auschwitz niet te accepteren of te vergoelijken. Dedecker zou er verstandig aan doen ruiterlijk afstand te nemen van zijn vroegere antisemitische taalgebruik. Misschien heeft hij het inderdaad anders bedoeld, maar wat hij over Israël en Joden zoal heeft opgemerkt rechtvaardigt en leidt tot de verdenking c.q. beschuldiging van antisemitisme. Als dat – naar zijn mening – onterecht is zou hij die statements publiekelijk moeten herroepen. Als mede- judoka en zwarte band zou ik voor de voormalige judocoach dan een diepe buiging maken! {Hans Knoop niet onder de indruk van uitspraken Dedecker}

In 2015 zei Knoop al

“In de ziel van Dedecker kan ik niet kijken, maar lezen en luisteren kan ik wel. Als hij geen antisemiet is heeft hij alleen zichzelf te verwijten dat hij er voor wordt aangezien”. {Hans Knoop ontmaskert Jean-Marie Dedecker als ordinaire “antisemiet”}

Meer dan eens hoorden wij Dedecker beweren dat in de Sovjet Unie de Joden zelf de oorzaak waren van de problemen en meerdere kampen. Voor Dedecker waren het Joden zelf die hielpen om andere Joden op te sluiten en daarom zelf verantwoordelijk moeten gesteld worden voor de vele miljoenen doden.

Heden horen wij terug leuzen scanderen die men ook op documentaires kan horen van de jaren dertig van vorige eeuw. Ook de karnavalspoppen in Aalst leken sterk op karnavalspoppen van in de voor-oorlogse periode. Wij kunnen niet zeggen dat er veel tegen zulke uitspattingen gedaan wordt. Ook willen velen het bagatelliseren en afdoen dat het maar om te lachen is en dat men tegen een stootje moet kunnen. Wij vinden eerder dat wij tegen een realiteit moeten aan zien waarbij men niet voor terugschrikt het anti-Israëlische sentiment – het stiekeme neefje van het antisemitisme – in Europese mainstream door Europese politici, intellectuelen en media te omarmen, aan te moedigen alsook makkelijker te maken of zo maar te aanvaarde te maken.

De Europese gemeenschap moet zich ernstig zorgen maken over een terugkerend fenomeen, dat een gevaarlijke situatie kan scheppen waarbij wij wel in een jaren dertig patroon verzeild geraken.

De waarschuwing van de geschiedenis is donderend en onmiskenbaar: de trends in de pre-WWII in Groot-Brittannië, Amerika en Europa tonen aan dat antisemitisme een barometer van de crisis is! {Antisemitisme: waarom u gealarmeerd zou moeten zijn}

+
Lees ook

1. Rabbijn Van de Kamp: Kloof tussen joden en christenen blijft
2. Veroverende geloofsgroep
3. Waarom vele van onze broeders zich stil houden voor de buitenwereld
4. Geen groeiende moslimhaat in Europa, maar groeiende jodenhaat
5. Over de ‘normaliteit’ van antisemitisme in Europa
6. Niet zomaar een sinister spook van antisemitisme
7. Door probleem niet te durven benoemen oorzaak nooit aanpakken
8. Jeruzalem en Joodse en Christenen hun angst voor uitsluiting
9. Opnieuw ca. 500 ‘Palestijnen’ vroegen en kregen asiel in België de eerste maand van 2019
10. Melanie Phillips: Antisemitisme ontketent in het Westen; hoe is het zo uit de hand kunnen lopen?
11. Amsterdamse Joden voelen zich steeds onveiliger.
12. De zoveelste grafschennis op een rij in Frankrijk
13. Ik dacht echt dat antisemitisme voorbij was maar ik was verkeerd
14. Antisemitisme: waarom u gealarmeerd zou moeten zijn
15. Het hardnekkige en onverwoestbare Europese Antisemitisme 2.0

++

Aansluitend

1. Websites Pius X genootschap verspreiden antisemitische propaganda
2. Vlaams Palestina Komitee reageert op pausbezoek
3. Kritiek op Israël niet gelijkstellen met antisemitisme
4. Evangelisatie en open karakter
5. Wereld herdenkt Auschwitz met overlevenden

+++

Verder ook

1. De Russische revolutie, bruut genomen
2. De wrange wortels van het linkse antisemitisme
3. Einstein voelde in 1922 het antisemitisme, voorvoelde nazisme en fascisme.
4. ‘Dat Jean-Marie Dedecker voor antisemiet wordt gehouden, dankt hij uitsluitend aan zichzelf’
5. “Onze zoon van 15, een tenger ventje, kreeg een vuistslag in zijn gezicht. Omdat hij jood is”
6. Barones Elsa & antisemitisme
7. Antizionisme is wel antisemitisme
8. Jaarverslag 2018
9. Antisemitisme bestrijd je niet met een speciaal loket
10. “Over Frankrijk en Europa”, op “De Afspraak op vrijdag”, 22 feb. 2019
11. Oproep manifestatie bij landelijk bureau GroenLinks door Christenen voor Israel
12. Zionisme en anti-semitisme gaan hand in hand
13. Demo Samen tegen antisemitisme
14. GroenLinks zet vernietiging Israël op de agenda
15. Van woorden naar daden
16. Artikel: Het antisemitisme-frame als deel van de cultuuroorlog tussen links en rechts
17. Antisemitisme als politiek wapen – The Rights Forum
18. Labour splijt door eigen geïnstitutionaliseerde antisemitisme
19. Groot Brittannië: Zeven Labour partijleden stappen op
20. Antisemitisme in het Witte Huis
21. I truly thought that anti-Semitism was over… I was wrong, says Stephen Pollard
22. Indonesia’s Jews: Small Jewish community faces growing hostility

De familie Palache, Joden en Ontroerende onzin

Omtrent het Jood zijn kan er veel gediscussieerd worden. Wie mag zich Jood noemen en van al die verschillende Joodse geloofsgroepen welke heeft er dan het ware Joodse geloof? Tegenwoordig vindt men ook groepen die zich Messiaanse Joden noemen. Hierbij valt op dat er daar ook mensen bij zijn die in de Drie-eenheid geloven en daarom eigenlijk nooit het recht kunnen opeisen om zich Jood te noemen, want dit is een aanfluiting voor de gehele Joodse gemeenschap, mits de God van de Joden een Enige God is die slechts Één is en niet uit meerdere godheden bestaat. De God van Abraham is slechts één. Jezus als Esseense jood wist drommels goed wie die Godheid was en heeft ook nooit opgeëist om zelf als godheid erkend te worden. Integendeel heeft Jezus steeds beweerd dat hij niets kon zonder die Ene Ware God, de God van Israël, die veel groter is dan hij.

Na de afslachting van de Joden kan men toch nog stellen dat in Nederland er nu toch nog zo een 40.000 tot 50.000 Joden zijn. Daarvan zijn er die anderen wegens het moeder of vaderschap geen Joodschap willen toekennen.

De 36-jarige Chaim Moszkowicz zegt bijvoorbeeld:

‘Als kind al besefte ik dat mijn opa anders was dan anderen, met dat vreselijke nummer op zijn arm. Ik voelde haarfijn aan dat het niet iets alledaags was. En nog iedere keer als ik hem opzoek word ik daarmee opnieuw geconfronteerd. Die oorlog roept vragen op: ik geloof wel in íets – al kan ik dat moeilijk onder woorden brengen – maar hoe heeft die oorlog dan kunnen plaatsvinden? Daarom snap ik ook niet dat orthodoxe joden vaak zo neerkijken op liberalen of mensen met alleen een joodse vader; we hebben al zo veel mensen verloren.’

Ronit Palache

Of er al of niet altijd die overdracht via de moeder moet zijn is  slechts één van de heikelpuntjes bij Joden. Ronit Palache (32) die opgroeide in een traditioneel-joods gezin had zich nooit in de tragiek van de vaderjoden verdiept. De gesprekken die zij met zulke Joden voerde voor haar recent verschenen boek, waren zeer emotioneel.

Soms hadden mensen hun levensverhaal ter voorbereiding opgeschreven. Ze zagen tegen het gesprek op. Sliepen slecht. Huilden veel.

Niet enkel kwamen bepaalde mensen door de oorlog er achter dat zij eigenlijk Joods waren. door de oorlog verstopten ook velen hun Joods zijn of kwamen tot een ontkenning die tot nu door gegaan is bij hun kinderen en kleinkinderen. Maar bij de huidige jongeren, die er nu laat zijn achter gekomen dat zij Joodse familieleden hadden of nog hebben is de vraag gekomen van het al of niet Jood zijn of bij sommigen ook van het al of niet christen en/of Jood zijn.

In ieder geval moet het zeer pijnlijk zijn voor mensen die in kampen hebben gezeten voor hun Jood zijn om te horen dat na de oorlog er zijn die beweren dat hun kinderen geen Jood zijn omdat ze geen joodse moeder hebben. Dit is werkelijk hartverscheurend. Voor die kinderen en hun kleinkinderen is het ook een waar dilemma. Voor hen die daarbij ertoe zijn gekomen om rabbi Jeshua te aanschouwen als de lang verwachte Messias, is het nog moeilijker, want vele christenen willen hen ook niet aanvaarden als Christen omdat zij de Drie-eenheid niet willen erkennen. Maar de Drie-eenheid is iets wat Jezus nooit heeft gepredikt en iets dat geen enkele Jood, dus ook Jezus niet, zou aanvaarden. Gelukkig zijn er ook meerdere niet-trinitarische Christenen die echter ook op weerstand van de andere (valse) christenen vallen. Dit houdt de ware ‘Joodse’ volgers van de Jood Jeshua / Jesus of Jezus, zoals hij door de meeste Christenen wordt genoemd, niet tegen om slechts één Ware God te aanbidden en hun hoop te richten op de wederkomst van Jezus Christus.

Maar ondertussen komt het er op aan zich een leven op te bouwen dat conform is volgens de regels van God en daar kan het wel zoeken zijn naar gemeenschappen die zich daar aan willen houden. Dat is echter niet enkel een probleemgeval bij Christenen. Ook bij Joden en bij Islamieten kan men zien dat ook in die gemeenschappen valse leerstellingen zijn binnen gesijpeld en dat in de verschillende geloofsgroepen van die gemeenschappen ook heel wat menselijke leerstellingen de overhand hebben gehaald op de Schriftuurlijke leerstellingen.

Een van de geïnterviewden vertelt dat hij tijdens een conflict met een orthodox-joodse rabbijn riep:

‘Als dit het jodendom is, kan je Jehova in je reet steken’.

vertelt de liberaal denkende Joods gelovige auteur van de “Verhalenbundel over de joodse identiteit”  “Ontroerende onzin“.

Traditioneel joods opgevoed voerden Ronit Palache haar ouders een kosjere huishouding. In de Nederlands joodse gemeenschap is de naam ‘Palache’ een begrip. Er is de de zeventiende eeuw was Samuel Pallache (de naam werd toen nog met dubbel ‘l’ gespeld) die als ambassadeur voor sultan Muley Zaydan in Nederland als een kameleontisch figuur op trad en met joden, christenen en moslims overweg kon.

Juda Lion Palache leider van de Joods Portugese gemeenschap in Amsterdam

Er was de groot rabbijn Isaac Juda Palache (1858-1927), en haar overgrootvader linguist Juda Lion Palache,  hoogleraar semitische talen aan de Universiteit van Amsterdam. Na zijn ontslag, in 1941, werd hij lid van de Joodse Raad. Drie jaar later volgde deportatie naar Theresienstadt – en van daaruit Auschwitz. Juda Palache werd vermoord, maar zijn naam leeft voort in een bibliotheek voor Hebreeuwse studieboeken: het Juda Palache instituut.

Alle voorvaderen van Palache (haar vader Bram incluis) zaten in het bestuur van de Portugees-Israëlitische gemeente in Amsterdam. Zij leidden de diensten in de orthodoxe synagoge aan het Mr. Visserplein. Een gebouw dat volgens Palache symbool staat voor eeuwenoude tradities, melodieën en overlevering.

Zij zelf doorliep de lagere school Rosj Pina en de middelbare school Maimonides en werd lid van jeugdvereniging Bne Akiwa en sportvereniging Maccabi tennis.

Dankzij de tolerantie van haar ouders kon zij alles vragen en bespreken. Dit is echter niet zo gewoon in de Joodse gemeenschap en gaandeweg besefte zij ook hoe uitzonderlijk dat is.

„Ik ken veel joden die alleen met joden omgaan. Door hun segregatie zijn ze wereldvreemd en beschouwen ze kritiek op de Israëlische politiek als verraad. Het zelfreinigend vermogen van deze gesloten groep is beperkt. Dat is beklemmend voor iemand die graag nadenkt.”

In België stelt zich ook dat probleem. Bepaalde groepen Joden kijken argwanend op indien een Jood maar iets slecht durft te beweren over het huidige bewind in Israël. Echter moeten de mensen in het algemeen beseffen dat er daar ook veel seculiere Joden de klak willen zwaaien en dat veel bewindsvoeringen niet uit religieus maar politiek oogvlak worden voltrokken terwijl extreme Joodse gelovigen het algemeen Joodse geloof meer slecht dan goed doen door hun houding die niet volgens de leer van de Elohim is.

In België, Nederland en in andere landen is het ook een groot probleem als Joden met niet Joden trouwen. In onze contreien zijn er echter onvoldoende gelovigen van de eigen gemeenschap om uit te kiezen. Verder is in onze tegenwoordige maatschappij waar en een andere kijk is op het geslacht en geslachtsgemeenschap ook een moeilijkheid bij gekomen voor diegenen die wel Jood zijn maar verkiezen om geslachtsgemeenschap te hebben met iemand van het zelfde geslacht. De orthodox-joodse homoseksuelen zijn zo de groep die zich het meest uitgesloten voelt.

Palache verklaart

Voor mijn opleiding journalistiek heb ik een documentaire over homoseksualiteit en religie gemaakt. Van een van de geïnterviewden, een lesbische joodse vrouw, mocht de film alleen aan de examinatoren worden vertoond, omdat het thema zo gevoelig ligt in orthodox-joodse kring. De vrouw was zelf orthodox, had een groot gezin, maar vertelde dat ze het liefst met een vrouw samen zou leven. Omdat in de Torah staat dat vrouwen niet als man en vrouw ‘tegen elkaar mogen aanwrijven’, houdt zij haar gevoelens verborgen.”

Voor het boek was het goed dat de geïnterviewden zich niet door de schrijfster veroordeeld voelden.

In het voorwoord van haar boek schrijft zij

Dé joodse gemeenschap bestaat niet

en dat is iets wat de buitenwereld ook moet gaan beseffen dat in het Jodendom en de Islam eveneens een grote verscheidenheid te vinden is zoals deze te vinden is in het Christendom.

Joden moeten zoals Christenen en Islamieten eens durven in de spiegel te kijken en durven kritisch te zijn over hun eigen geloof en het geloof van andere groepen met zogezegd hetzelfde geloof. Niet elke Jood heeft hetzelfde Joodse geloof zo als niet elke Christen hetzelfde Christelijk geloof heeft. dit moeten Joden durven te zeggen en durven delen meet anderen in maar ook buiten hun geloofsgemeenschap.

*

Lees ook het interview van Danielle Pinedo met Ronit Palache (32) in NRC Handelblad ” “‘Ik heb een liberaal hoofd en een religieus hart’”

en vindt: Verhalenbundel over de joodse identiteit in het Nederland van nu

Lees een fragment uit het boek: Leesfragmenten uit “Ontroerende onzin”

+++

Aanverwante verdere lezing

1. Radicaliteit is gevaarlijk
2. Nederlandse man vervrouwelijkt volgens Jaap Marinus

+++

Save

Related articles

• A breathtaking 1915 photo tour of the mountains of the Holy Land
• Celebrating Christmas in the Midst of Islamic Domination
• Biblical Prophecy Exposes the ‘Two State Solution’ as Absolute Nonsense
• Christians Complain About Muslims Blaspheming Christ In Anglican Church During Services, Now UK Police Are Investigating Christians For “Hate Crimes” Against Muslims
• What Shaped King’s Prophetic Voice?

Dodenherdenking

Voorgaande artikelen:

Religieuze feesten in mei 2016

Dodenherdenking. (Opinie)

Geef Vrijheid Door

Bevrijdingsdag Wine, Art & Jazz festival

May, for many a month for mothers and many celebrations