Het Volk van de Lage Landen en oorlogen

Theo Francken, Belgisch politicus voor N-VA.

Als schalkse ruiter voor de Vlaamse onafhankelijkheid die al heel wat watertjes doorzwommen heeft, en meer dan eens zeer moeilijke dossiers voorgeschoteld kreeg, heeft de heer Theo Francken ook wel zijn eigen kijk op de wereld waar hij, zoals meerderen van ons, (naar eigen zeggen) naar tuurt.

Zijn kinderen van 12 en 8 zijn de derde generatie Vlamingen die zonder oorlog opgroeien. Hierover schrijft hij

Hun kennis van oorlog in Europa beperkt zich tot Flanders Fields, de Menenpoort in Ieper, papa’s lange verhalen en uitstapjes naar militaire begraafplaatsen en wat ze leren in de school(invul!)boeken. Een onafgebroken periode van 77 jaar vrede en veiligheid op het Europees grondgebied, de wieg van de Westerse beschaving, is ongezien in onze geschiedenis. {Nooit meer oorlog}

Zij die al vele jaren in België wonen, hebben de Falkland oorlog en de Joegoslavië of Balkan oorlogen niet hoeven mee te maken. Ook al ben ik niet opgeroepen voor de Falklandoorlog, hebben wij in Groot Brittannië wel goed de gevolgen van die oorlog toen gevoeld. In de hoofdstad London gingen ook de IRA bomaanslagen ons niet voorbij en heb ik er zelf twee mogen (of moeten) meemaken. Ook ik kon toen de stukken mensenvlees zien vliegen en ruik het verbrande vlees nog altijd tot op vandaag.
Trouwens de Irak-Iran oorlogen gingen ook niet onopgemerkt voorbij en hadden ook hun weerslag op het economisch leven in ons moederland. Maar daar heeft de huidige jonge generatie in België natuurlijk helemaal geen last van gehad!

De Benelux is in wezen goed gespaard gebleven van oorlogen. Interne twisten kon het wel met een veelvoud krijgen. Vooral van hen die Belgiëland willen scheiden konden meer dan één spil van onverdraagzaamheid teweeg brengen.

De Belgisch Waalsgezinde politicus José Happart, lid van de Franstalige partij Parti Socialiste (PS) mag hierbij nog de grootste onruststoker genoemd worden. Maar die naam zal de meeste jongeren weinig zeggen. Eveneens zal weinigen de strijd rond Vlaamse en/of Duitse faciliteitengemeenten als
Ronse (Renaix), Wemmel, Wezembeek-Oppem, Kraainem en Voeren gekend in de oren klinken. De regering heeft daartoe bijgedragen door het geschiedenis en aardrijkskunde onderwijs af te bouwen, dit in een tijd waar kinderen nu juist meerdere landen kunnen gaan bezoeken (al is het gewoon maar tijdens hun vakantie). Daar konden de Belgen meestal wel lachen met die absurde ‘oorlogvoerinkjes’. Die Belgische komedies hielden dan wel dikwijls de aandacht weg van belangrijkere en van buitenlandse of internationale problemen.

Veel jongeren die hier in België wonen, zijn er zich helemaal niet bewust van dat dit piepjonge landje  vroeger de oorlogsgrond van Europa was. Eeuwen heeft het als algemeen slagveld gediend om ruzies tussen grote naties uit te vechten. Vooral Fransen, Duitsers en Oostenrijkers voelden zich goed genoeg om hier hun oorlogsspelletjes uit te voeren. En het nam jaren om niet te zeggen eeuwen in beslag voor dat die Vlamingen eindelijk eens de moeite deden om het heft in eigen handen te nemen.

Op het Groeningheslagveld (een kouter te Kortrijk in de huidige wijk Sint-Jan) durfden enkel moedigen op 11 juli 1302 als piekeniers en boogschutters het opnemen tegen strijders te paard. Zij bleken in staat te zijn een ridderleger te weerstaan.

Britse soldaten in een veroverde Duitse loopgraaf bij Ovillers-la-Boisselle in juli 1916 tijdens de slag aan de Somme.

Meer dan vijfhonderd jaar later liet het voetvolk in de loopgraven de legers met tanks verstaan dat het in de Lage Landen levende volk geen kleintje is dat met grove middelen te verslaan is. Een grove fout was dat zij na die loopgravenoorlog dachten dat er nooit meer oorlog zou komen. Nog geen dertig jaar na die Grote Oorlog stond daar weer een verschrikkelijke oorlog aan de deur, die men wel al enkele jaren had zien aankomen.

De Berlijnse Muur bij de Brandenburger Tor op 1 december 1989

Twintig jaar na de gouden jaren zestig dacht de Belgische regering misschien dat men zorgen om oorlogen op haar of rond haar grondgebied mocht vergeten, omdat men kon rekenen dat na de val van de muur in Berlijn alles nu wel goed zou komen en men met de NATO een veilig eiland had om op te vertoeven. Voor hen was het tijd om op defensie te gaan besparen.

Terwijl de vroegere bevolking van de Lage Landen goed wisten dat zij altijd moesten uitkijken en voorzichtig moesten zijn over hen die zich rondom hen begaven, probeerde de Belgische regering haar inwoners te sussen en wijs te maken dat zij zich niet ongerust hoefden te maken.

Vrede is het hoogste goed. {Nooit meer oorlog}

erkent ook minister Francken, die verder schrijft

Toch komt het niet vanzelf. ‘Vis pacem para bellum’ wist men 2000 jaar geleden al.

Om de vrede te bewaren, moet je voorbereid zijn op oorlog. {Nooit meer oorlog}

schrijft hij verder op zijn blog.

Toch sloegen we deze wijze raad van onze voorouders decennialang in de wind. Het Westen werd vadsig en zelfgenoegzaam. Zeker na de val van de Berlijnse muur voelden we ons oppermachtig. The Intouchables. Onze perfide krekelmentaliteit maakte van België dan nog de slechtste leerling van de gebuisde Europese Defensieklas. Tot Rusland Oekraïne binnenviel en de Krim bezette, tot China zijn wapenfabrieken op volle gas zette en tot president Trump ons bullebakgewijs voor onze verantwoordelijkheid plaatste. {Nooit meer oorlog}

Met die bullebak uit de Verenigde Staten is de hoop op wereldvrede nog sterker verminderd. Zijn bemoeizucht en absurde apenstreken hebben ons meermaals in heikele toestanden gebracht. Men zou dan denken dat de ogen van de regeringsleiders zouden open gaan en dat die zouden beseffen dat wij toch wat meer op eigen benen zouden moeten staan. Maar dat gebeurde niet. Alsof zij bleven denken dat wij onze dankbaarheid voor de Amerikaanse bevrijders uit 1945 eeuwig moeten tegemoet komen in alles wat zij verlangen en zeggen.

Verder zitten wij met het probleem dat het Europees Parlement, de democratische tak van de Unie,  geen toezicht kan uitoefenen op de financiering en actie van militaire activiteit. Een verontrustend gebrek aan transparantie!

In de afgelopen jaren hebben wij wel kunnen zien hoe de EU-leiders hun solidariteit hebben betuigd met het verlangen van de bevolking in de oostelijk gelegen landen van Europa, naar democratische grondrechten te leiden, en hun steun betuigd aan de OVSE-voorstellen voor bemiddeling van een proces van nationale dialoog. De EU-sancties tegen het Wit-Russische regime werden echter enkele weken uitgesteld toen Cyprus deze in verband bracht met zijn langlopend territoriaal geschil met Turkije. Wat Mali betreft, veroordeelde de EU de staatsgreep snel als een inadequate reactie op het diepe sociaal-politieke conflict in het land, schortte haar  opleidingsmissies op en steunde bemiddelingspogingen, pogingen van de Economische Gemeenschap van West-Afrikaanse Staten.

Er mogen al wel goede bedoelingen zijn bij de Europese instellingen en bij de individuele landen, maar uiteindelijk zullen zij gezamenlijk een sterk gefundeerde houding naar buiten moeten brengen. Dit hoeft niet in te houden dat elk land individueel een enorme strijdkracht nodig heeft. Men moet eerder inzien dat een goede samenwerking met elk een vergroting van middelen in hun eigen specialiteit veel meer kan opleveren dan elk landje met een apart militair apparaat.

Zij die uitkijken naar enkel de militaire macht in hun eigen land zullen ontevreden achter blijven. Zoals Francken het stelt zullen zij (zoals België)

  nog altijd achter de rest aanlopen, als één van de slechtere leerlingen van de klas. {Nooit meer oorlog}

Hij beseft ook dat bepaalde landen geen keus hebben en zullen mee moeten lopen.

De al op de NAVO-top in Wales in 2010 gehandtekende belofte dat 2% van het BBP naar defensie moet gaan, is voor veel Westerse landen binnenkort realiteit. Het afdoen als onhaalbaar of een fetisj is verleden tijd. President Trump haalt, ondanks ons dwaas gehoonlach, finaal zijn gram.

België heeft geen keuze en zal mee moeten evolueren. Uiterlijk in 2024 komt dit terug ter tafel. {Nooit meer oorlog}

Dat is de harde realiteit waar wij mee moeten leren leven. Doch geloof ik sterk dat de Europese Unie uiteindelijk zich toch wat meer zal moeten gaan bevrijden van de handboeien die de V.S.A. ons sinds 1945 heeft aan gedaan. Sindsdien denken zij dat zij de meester over de hele wereld zijn en moeien zij zich met elke wereldaangelegenheid. Maar het is juist die Amerikaanse bemoeizucht die anderen in gevaar brengt. Al meerdere keren hebben wij ook kunnen zien hoe hun hulp aan bepaalde groeperingen zich later ook tegen hen keerde (herinner hun steun aan Al Qaeda, dat dan later hun aartsvijand werd), hun kampwisseling tussen Iran en Irak, etc.. Nu ook brengt hun inmenging met de gebeurtenissen rond de Oekraïense grens geheel Europa in gevaar.

Minister Francken geeft aan

Oorlog in Zuid-Ossetië (2008) – Onderdeel van het Georgisch-Ossetisch conflict: Rusland en Georgië, beide voormalige deelrepublieken van de Sovjet-Unie eisten de gronden opvoerden daarvoor de eerste Europese oorlog van de 21e eeuw.

Twintig jaar geleden was een dergelijke agressieve houding vanwege Rusland tav een NAVO partner als Oekraïne simpelweg ondenkbaar. Maar met de komst van sterke man Vladimir Poetin durft de Russische beer terug klauwen. De inval in de Krim in 2014 en bezetting sindsdien is er een perfect voorbeeld van. Al begon het eerder met de inval in en annexatie van delen van Georgië in 2008 en Poetin’s assertieve Syriëpolitiek sinds de Arabische lente van 2011. {Is het Westen de weg kwijt?}

Het lijkt er op dat het Westen het Noorden kwijt is en niet onder Grote Broer (Amerika) wil onderuit komen. België is daarbij ook haar 14de en 19de eeuwse gedachte vergeten dat wij samen meer kunnen doen dan als enkeling. Is het door een bepaalde grootheidswaanzin dat die Belgische regeringsleiders hun landje zo machtig voelen dat het wel alles zal aankunnen? Of zijn ze gewoon blind en zien ze niet hoe de wereld evolueert en wat er mogelijk niet enkel België, maar de gehele Europese Unie schade kan toe brengen?

Vroeger wilden de bewoners van de Lage Landen juist onafhankelijkheid, terwijl hier in België de regeringsleiders zich meer en meer afhankelijk van anderen hebben gemaakt, dit terwijl er bepaalde partijen wel energie staken in het proberen het land te scheuren in belachelijk kleine entiteiten die dan onafhankelijk zouden moeten gaan regeren. Maar nu kunnen ze nog geen onafhankelijkheid van anderen genereren!

Niet enkel onze energie-afhankelijkheid is een zwak punt sinds Verhofstadt’s verkoop van Electrabel aan Frankrijk. Ook de besluitloosheid om in te zetten op wind-, water- en zonne- energie en dan nog eens de valsheid om zich niet aan beloften te houden (zoals een terugdraaiende elektriciteitsmeter) maken dat de burgers ook het vertrouwen in die regeringsleiders meer en meer verliezen, terwijl wij bij meerdere landen met biddende handjes moeten gaan aankloppen om toch maar de elektriciteit niet te laten uitvallen.

Zoals die regering haar bevolking wil bedriegen heeft ze ook zichzelf willen bedriegen met het proberen begrotingen in evenwicht te brengen. Dat ze daartoe bereid was om te snoeien in noodzakelijke uitgaven deerde hen niet, want dat zouden kopzorgen mogen zijn voor de regeringen die na hen zouden komen. Als zij maar goed in de schijnwerers konden komen te staan.

Naar het buitenland was die triestige houding wel een lachertje, daar zij enkel maar een hoopje klungelaars konden waarnemen, die bereid waren hun burgers een rad voor de ogen te draaien en daarbij nog hun gelden verkeerd investeerden. Men kan vragen stellen bij het ‘toekomstdenken’ van die regeringen. Vreemd ook dat die regeringen liever gelden in zuiderse landen investeerden terwijl deze beter konden aangewend worden in de eigen Europese omgeving waar hun hulp dan ook meer gewaardeerd zou worden terwijl het in Afrika als een ongewenste inmenging werd aanschouwd.

Betreft de republiek Mali en de vroegere sportjournaliste die alsmaar met flauwe argumenten af komt en nooit daden bij woorden voegt, schrijft minister Francken

Minister Dedonder houdt 12 miljoen euro klaar om 250 militairen naar hellegat Mali te sturen. Een operatie die volgens de grootste militaire vakbond gedoemd is te mislukken. Het Afghanistan van Afrika duldt geen Westerse inmenging. Wat hebben we er ook te zoeken? We houden deze troepen beter ter beschikking voor als het misloopt aan onze Oostgrens. {Is het Westen de weg kwijt?}

Is deze regering wel bereid om voor de spiegel te komen staan die zij al jaren mijden en die minister Francken hen nu wel graag wil voor houden?

+

Vindt ook te lezen

1. 11 november, al of niet vergeten #1 Tot de Industrialisatie
2. 11 november, al of niet vergeten #2 Vanaf de Industrialisatie
3. Honderd jaar geleden toen men dacht een einde aan de gruwel te krijgen
4. Juncker waarschuwt voor nieuwe oorlog in Europa
5. Overzicht voor het jaar 2015 #2 Bezaaid met lijken en vluchtelingen
6. Breivik geen enkeling
7. Een exclusief Plan voorgesteld zonder rekening te houden met een betrokken partij
8. Energie met vergiftigd geschenk
9. Een regering die maar geen stappen wil nemen om haar burgers dure energierekening te verlagen
10. Toch een akkoord bereikt over de energiefactuur
11. Vlaams Belang en PVDA niet te spreken over het energie akkoord
12. Niet enkel hogere energie prijzen

++

Aanvullende lectuur

1. Charis Shalom
2. Vrede is het pad
3. Bereiken van vrede
4. Het waardevolste bezit en het krachtigste wapen
5. Wat was de vrede mooi toen het nog oorlog was
6. Donkere periodes en het uitkijken naar vrede
7. Wanhoop in Afghanistan en Opvang in West Europa
8. . . . ongewapende waarheid en onvoorwaardelijke liefde zullen het laatste woord hebben.

+++

Gerelateerd

1. Oorlogen met drones
2. Noord-Ierland heeft vredestop nodig
3. Vrede heeft oefening nodig
4. Europees militarisme belemmert klimaatactie
5. Kooplieden van de dood
6. Bevrijd onze leiders uit hun focus-slavernij