Zij die in lockdown zaten in het begin van onze jaartelling

Velen vergeten wel eens wat het werkelijk betekend om in werkelijk “lockdown” te zijn of echt opgesloten te zitten.

Doorheen de geschiedenis hebben meermaals gelovigen zich moeten “insluiten” of “opsluiten” om zo met niemand in contact te komen of door niemand gezien of ontmoet te worden.

De apostelen hadden een zeer boeiende tijd gehad met hun leermeester uit Nazareth. Toen ze met hem op stap waren vreesden ze helemaal niet de toestroom van mensen. Maar nu Jezus gestorven en begraven was, was het helemaal anders. Angst was over hen gekomen. Zelfs Petrus die zo trouw aan Jezus was had verraad gepleegd en toen hij werd opgemerkt als een van Jezus discipelen, ontkende hij dat met klem. Hij wilde niet herkend worden als een volgeling van Jezus.

Na Jezus zijn dood zochten ze elk hun eigen plekje op om te schuilen. Als trouwe vrienden van Jezus vonden ze het veiligst om in lockdown te gaan. Zelfs nadat ze het gehoord hadden dat Jezus was opgestaan uit de doden, wat een ongelofelijk goed nieuws was, durfden ze toch nog niet in het openbaar verschijnen.

Eerst geloofden zij dat nieuws van Jezus opstanding niet. Maar na enkele verschijningen aan hen waren ze er wel van overtuigd. Toch gaf het hen nog niet de moed om naar buiten te komen en hier luidruchtig over rond te bazuinen.

Na een aantal wonderlijke verschijningen hadden zij hun meester de aarde zien verlaten om zijn positie als hogepriester voor God in te nemen. Zij kwamen ook te horen dat hun meester daar in de hemel ook als bemiddelaar voor hen zou optreden bij zijn hemelse Vader. Dat was ook voor hen nog uitstekend nieuws en de moeite waard om aan anderen te vertellen. Maar toch durfden zij nog niet naar buiten komen met al die goede berichten.

Het waren dagen van eenzaamheid, want het gemis van hun leermeester was groot. Zij dachten er wel aan dat Jezus hen een “Helper” zou sturen, maar wanneer die zou komen en wie het zou zijn wisten ze niet goed.

Vandaag moeten wij eens denken aan die vrienden van Jezus die achter een gesloten deur in Jeruzalem – niet bepaald de veiligste plek voor hen in die dagen! – moesten blijven wachten op de vervulling van die bijzondere belofte. Zij keken er wel naar uit dat die helper zou komen. Maar vooraleer die er zou komen durfden ze toch niet naar buiten gaan, op eigen kracht.

Vandaag weten wij hoe goed God voor die getrouwe leerlingen van Jezus gezorgd heeft. Ook al gingen de vissers nu niet meer alle nachten uit varen, toch konden ze zich zelf goed voorzien van voedsel en mogelijkheden om hun leven in zekere zin dragelijk te maken. Ze mochten hun leermeester geloven dat ze in elk geval niet als wezen zouden achterblijven. Jezus had voor een bijzondere Plaatsvervanger, Trooster en Pleitbezorger gezorgd.

Ook in onze dagen kunnen wij best die Pleitbezorger aanspreken en in ons huis van isolatie binnen laten.

Dezer dagen, nog steeds in lockdown, laten wij eens extra aandacht schenken aan al die gelovigen die in hun leven een periode van opsluiting door moesten maken. De apostelen, de anabaptisten, de baptisten, heel wat Bijbelstudenten in Frankrijk en België, en meermaals en in meerdere landen werd het Volk van God, de Joden veel meer beproefd dan de christenen. Zij hebben het nog het zwaarst gehad. Denk maar eens aan de Tweede Wereld oorlog en de jaren er voor. Van 1936 tot en met 1945 hebben velen een nachtmerrie beleefd, waar velen niet levend zijn uitgekomen. Onze huidige lockdown is niets in vergelijking met wat zij moesten door maken.