*
Vriendschap vergroot het geluk
en vermindert ellende,
door onze vreugden te verdubbelen,
en ons verdriet te delen.
~ Marcus Tullius Cicero
*
Vriendschap vergroot het geluk
en vermindert ellende,
door onze vreugden te verdubbelen,
en ons verdriet te delen.
~ Marcus Tullius Cicero
Engels origineel / English original:Joy is the gift of love
Gedichten langs een weg met God
Onderstromen van verdriet
– en ik wil ze niet.
Niet zonder dat iemand
weet… en ziet.
Alleen met rede gestaafd
mag ’t er zijn.
Enkel gevoel is meer fictie-
al doet ze ook pijn.
Waarin verstrikt dit alles me –
zonder profijt?
Het is vragen om recht –
raak ik ’t kwijt?
Een kind kan niet strijden
met wie volwassen zijn.
Enige weg dan: verzet en zwijgen
een lange lijn
die mij gevangen houdt om het
eigen gelijk;
maar het maakt me armer
in plaats van rijk.
Hoe dit ontstijgen, omslaan
dit spoor?
Zeventig maal zeven maal
trekken de voor
en hopen op zaad,
ontkiemend tot leven.
Niet als een wet
maar als gave – gegeven.
Staan in de stilte
met lege handen
en enkel aan Hem
mijn hart verpanden.
“Wat verdriet en moeite is,
Jij ziet het aan.
En Jij weegt – als geen ander –
ons bestaan.” (psalm…
View original post 10 more words
Voorgaande: Welzijn in tijden van Corona #1 Voorzorgsmaatregelen
Moeite om de moed erin te houden of mogelijkheden te blijven zien? (Artikel van Mensura) Wéér een plan in duigen gevallen die je je had voorgenomen? Herken je die neerwaartse spiraal van emoties die hier telkens bij hoort? De teleurstelling, de angst of het verdriet is groot als plannen continu veranderen of beslissingen nogmaals on hold moeten staan. Hoe kunnen we omgaan met die emoties en die ons nadien weerhouden om de moed (of hoop) erin te houden en mogelijkheden te blijven zien? Want deze neerwaartse gevoelens zijn vaak slechte raadgevers: met enkel angst of gevoel van controleverlies ziet men weinig of geen mogelijkheden meer (op de langere termijn).Kleinere en grote, ingrijpende veranderingen Wat we allen gemeenschappelijk hebben is dat we ons dagdagelijks leven niet volgens onze gewoontes meer kunnen volgen of per week inplannen. Hoewel dit klein lijkt, is het wel psychologisch schokkende voor ons allen, er is geen voorspelbaarheid meer. Voor anderen zijn de teleurstellingen of tegenslagen groter, zoals bijvoorbeeld het verlies van een job met financiële problemen tot gevolg. We stellen hierbij enkele copingstechnieken voor, die niet altijd zo natuurlijk opkomen wanneer we ons in een angstige staat bevinden. Temporele afstand nemen
Als we met veerkracht en moed door deze nieuwe levensomstandigheden een beetje kunnen navigeren, leren we dingen over onszelf die we ons nog niet realiseerden en versterkt dit ons (zelf)vertrouwen in ons aanpassingsvermogen. Parallel denken in een en-en verhaal in plaats van eenzijdige schuld vb: het verliezen van een belangrijke klant of het breken met een geliefde. Al snel kan men dan denken: ‘ik heb het om zeep geholpen, door hem ben ik alles kwijt, had ik maar…’. En-en denken is je gedachten en meningen structureren zodat verschillende zaken naast elkaar kunnen bestaan. Het is kijken vanuit evenwaardigheid naar ideeën, die naast elkaar dus een bepaalde waarde kunnen hebben zonder te oordelen. Vb: Als ik het gedrag van mijn partner vervelend vind, wil dit niet zeggen dat ik niet meer van haar/hem hou.
Stap voor stap kleine acties nemen vb: elke dag een wandeling van 2 minuten doen in je straat om fysiek en mentaal te herstellen van ziek te zijn. Herkaderen of herschrijven van je situatie “Wil ik enkel het verhaal van mijn angst vertellen? Of wil ik ook het verhaal van mijn veerkracht en coping vertellen? Ze kunnen dus een keerpunt zijn waar we bewust reflecteren over ons denken en onze keuzes. Terug perspectieven en bredere oplossingen zien |
Jaren nadat de Allerhoogste Zijn Volk verlost had van de slavernij in Egypte moest Hij toezien hoe vele ogenblikken zij Zijn wonderen voor hen had verricht en hen steeds bijstond.
Meermaals zag God hoe de Joden van het rechte pad afdwaalden en hoe Hij hen meermaals moest waarschuwen dat zij (de Joden) zich moesten richten naar Hem en zich ook zouden moeten bekeren. Mits het niet altijd effect had moesten zij de gevolgen dragen er moesten zij onder ogen zien hoe de Babyloniërs Jeruzalem in 586 v.G.T. de Tempel verwoestten en dezen de Joden in ballingschap stuurden.
Het was een tijd van verlangen en verdriet naar hun geboorteland en kapitaal. Het was 50 jaar later toen de Perzische koning Cyrus de Joden toestond om naar Jeruzalem terug te keren en de Tempel te herbouwen. De vreugde van de Israëlieten was echter van korte duur, omdat Alexander de Grote al snel de controle over Jeruzalem nam in 332 voor onze huidige tijdrekening.
De Romeinen namen toen opnieuw de controle over Jeruzalem over. Te midden van de droefheid en het verlangen naar het oude Jeruzalem – temidden van deze moedeloosheid en verlangen om weer vrijgelaten te worden – met de eerste kreet van een baby, werd Jesaja’s profetieën (bv. Jes 66:10-12) voor de eerste keer vervuld. Gedurende de volgende 2000 jaar hebben de naties van de wereld geleerd zich in Jeruzalem te verheugen. Sommige Joden die om haar rouwden, begrepen de boodschap van vreugde en werden gelukkig met haar: de Verlosser van de wereld, de Messias die zou komen, werd geboren.
Ongeveer 33 jaar later werd hij – het Onschuldige Lam, de gezondene van God die leefde onder de mensen – aan een boom genageld. Door zijn offerdaad bood hij aan zijn hemelse Vader een Zoenoffer aan waardoor het mogelijk werd gemaakt ‘voor iedereen die de Naam van de Heer aanroept’ om gered te worden door het losgeld dat door Jezus was betaald met dit zoenoffer.
Jezus ‘beroemde woorden in Johannes 7: 38-39 herinneren je aan Jesaja’s profetie:
“Met degene die in mij gelooft, zoals de Schrift zegt, zullen stromen van levend water van binnenuit stromen.”
Zij die in Jezus Christus geloven mogen zich verheugen in de hoop en mogen dankbaar zijn dat Jezus zulk een zwaar offer heeft gebracht, dat hij het met zijn leven moest bekopen.
Zoals de lammeren geslacht werden om vrijheid te brengen voor de Joden werd zo een kleine twee duizend jaar ook een lam naar de slachtbank gedragen, dit maal om vrijheid te brengen voor Joden en niet-Joden. Door zijn offergave werd Jezus als tweede Adam, de eerstgeborene van het Nieuwe Verbond, of werd hij de medeschepper van de Nieuwe Wereld, mits die enkel door hem mogelijk is geworden.
Vooraleer hij aan de paal werd gehangen kwam hij nog bijeen om de uittocht uit Egypte te herdenken, maar ook om aan zijn getrouwen het Goede Nieuws te verkondigen van een Nieuw Verbond dat zou ondertekend worden, weliswaar met zijn bloed, maar waarbij elk menselijk wezen kans op vrijheid van de dood werd gegeven.
Het is die bijeenkomst waar Jezus zijn dood en de bezegeling van dat Nieuwe Verbond aankondigde, dat wij volgende week gaan herinneren. Wees voorbereid en zorg er voor dat ook jij samen met anderen in gemeenschap getuigenis aflegt van je geloof in die bijzondere gebeurtenis.
Op 14 Nisan, vrijdag 19 april in 2019, verwachten wij dan ook dat over geheel de aarde vele mensen zullen samen stromen om dat Laatste Avondmaal van Jezus en zijn getrouwen in herinnering te nemen.
++
Vindt ook om te lezen
+++
Naargelang we dichter bij het einde van het jaar komen,
vergeten we best alle trieste momenten van het jaar
en nemen we wat extra tijd om de mooie momenten van de afgelopen maanden te onthouden.
English version / Engelse versie > Change your sorrow in joy!
Troost is daar
waar pijn gewoon mag zijn
Troost is jouw verdriet op mijn tafel.
Pijn die er mag zijn.
+
Engelse versie / English version: Consolation is where pain is allowed to be
++
Na de herdenking van 11 september moeten wij toch ook even na denken hoe het lijden ons leven beheerst maar ook hoe wij dit lijden in ons geloofsleven kunnen betrekken. Sommigen denken dat wij ons lijden niet in onze gezangen mogen opnemen. Er zijn kerkgemeenschappen die denken dat wij enkel lof liederen mogen zingen en dat er in die ‘praisesongs’ geen plaats is voor leed, lijden en pijn van onzentwege.
Gloria en Kyrie is een blog over muziek in de gemeente, waar Marc Volgers (1976) zijn interesse gaat uit naar muziek, theologie en programmeren. Het laatste doet hij in zijn dagelijks werk. Hij schrijft
In mijn gemeente speel ik electrisch gitaar en in mijn vrije tijd maak ik progressieve rockmuziek. In mijn gemeente ben ik ook coordinator podiumbedieningen, waar de muziekgroepen ook onder vallen. Hier kan ik ook iets van mijn theologisch ei in kwijt. Een paar jaar geleden ben ik afgestudeerd als HBO theoloog. Mijn verlangen is om meer diversiteit aan te brengen in de muziek die in evangelische gemeenten wordt gezongen. Daar worden voornamelijk lofprijs- en aanbiddingsliederen gezongen, terwijl ik geloof dat er zoveel meer is! {Over}
Daarin heeft hij groot gelijk.
Als je door moeilijke tijden heen gaat, moet je je pijn niet overschreeuwen met vrolijke liederen. Dan zien we ook bij de Psalmen dat lijden bezongen mag worden! Wat een verademing. {Over}
Die verademing ontgaat vele hedendaagse evangelische Christenen. Ook Marc Volgers verkeerde heel wat jaartjes binnen evangelische kringen waar hij ook wat minder leuke ervaringen had, en vond ook dat er meer is dan vrolijke aanbiddingsmuziek.
Naast Opwekking luisterde ik heimelijk naar Psalmen voor Nu. Wat ik daar toch hoorde! Wraakpsalmen. God die er niet lijkt te zijn. Ellende, verdriet. En dat schreef David en consorten gewoon op? En dat kun je dus gewoon zingen? {Mijn top 3 stokpaardjes}
Merkt hij op.
In onze gemeenschap in België zijn de Psalmen standaard lectuur. Dikwijls openen en sluiten wij met bedenkingen gebaseerd op de Psalmen of gebruiken één of meer volledige psalmen voor opening en sluiting van de dienst.
Zoals zovele evangelische en/of Pinkstergemeenten aanhangers vond Marc volgers de Psalmen stoffig, alhoewel hij ze toch las in de Bijbel, maar zingen deed hij ze niet. Volgens hem zijn ze ook niet met een orgel “vooruit te branden”, maar dan kent hij misschien niet de goede componisten.
Psalmen voor Nu deed me anders beseffen. Deze liederen zijn nog springlevend. Maar wat is er toch gebeurt met de Psalmen? Waarom zingen we ze niet? Ja, zeggen sommigen, in onze liederen zitten toch verwijzingen naar Bijbelteksten? Ja… maar dat is wel eclectisch… Waarom niet gewoon teksten in zijn geheel zingen? Zoals ze bedoeld zijn. {Mijn top 3 stokpaardjes}
Heftige Psalmen zingen in de kerk ziet hij nog niet gauw gebeuren.
Maar in Opwekking – die toch vooral gezongen wordt bij Evangelischen – staan steeds meer liederen die ook het lijden benoemen. Het zijn er niet veel, maar toch. Binnen onze muziekteams gaan we nadenken over het repertoire. Vorig jaar met wisselend enthousiasme geëxperimenteerd met wat pittiger liederen. {Mijn top 3 stokpaardjes}
Bij evangelische gemeenschappen kan men misschien wel enkele fragmenten van psalmen vinden die over de levensvreugde gaat bij de ontdekking van de Grootmacht en de begeleiding van de Allerhoogste. Doch
In de versie van Opwekking ontbreken een aantal relevante elementen uit de Psalm. Wat overblijft is een toch wat lievig lied, waar het gaat om mij. Dat God mij kent. Aspecten als de duisternis waar we soms in zitten zijn er niet. Of het feit dat het soms ook best overweldigend kan zijn dat God ons overal vindt? Dat de “haat” verzen ontbreken begrijp ik nog wel.{Psalm 139}
Maar waarom? Waarom durven zij die verzen ook niet ten gehore brengen? Hij aanschouwt enkele verzen ‘haat verzen’ terwijl zij dat in werkelijkheid niet echt zijn, maar wel een beschouwing van de menselijke ziel, die met veel vragen zit en heen en weer geslingerd wordt. Wij hoeven niet bang te zijn om onze frustraties aan God kenbaar te maken. Hij zelf begrijpt ook niet waarom sommige delen worden weg gelaten in zijn gemeenschap.
Hij schrijft:
Nu is het wel te begrijpen dat we geen “haat” teksten zingen in de kerk. Maar wat ik écht niet begrijp waarom ervoor gekozen is het laatste deel van de Psalm weg te laten:
Doorgrond mij, God, en ken mijn hart,
peil mij, weet wat mij kwelt,
zie of ik geen verkeerde weg ga,
en leid mij over de weg die eeuwig is.Sterker nog: in het origineel van dit lied hebben de schrijvers deze tekst wel als bridge opgenomen. Mijns inziens geven deze verzen de essentie van de Psalm weer. Waar de Opwekkingversie blijft hangen in het weten dat God altijd bij ons is, en ons kent, stelt de Psalmist – en Marcel en Lydia Zimmer in zijn navolging – zich duidelijk afhankelijk van God. {Psalm 139}
Ons inzien is juist dat afhankelijk opstellen een essentie van het menselijk wezen. Bij de aanvang der tijden heeft de mens zijn lot gekozen door zijn zelfrecht en zelfstandigheid op te roepen. Hier moet de mens nu de gevolgen van dragen. Maar het is niet omdat de mensheid vervreemd is van God dat wij die mensheid moeten blijven volgen. Integendeel, zijn wij opgeroepen om niet van de wereld te zijn maar te gaan behoren tot de wereld welke Jezus voor ons open gelegd heeft.
Wij mogen niet vergeten dat God onze hartetoestand kent. Hoe wij voelen en denken kunnen wij niet verbergen voor Hem. als wij werkelijk van God als onze hemelse Vader houden moeten wij niet verlegen zijn om Hem bij ons leven, bij ons voelen en zijn te betrekken.
Aan God kenbaar maken dat wij in nood zijn, of dat wij het niet meer zien zitten, is niet verkeerd. Hij is daar om ons te helpen. Onze mindere gevoelens kenbaar maken heeft niets te maken met “haat”, zoals wij misschien het gevoelen kunnen krijgen als wij de evangelisch persoon aan het woord horen.
Het melden van onze goede en slechte tijden, van geboorte tot de dood, geeft aan dat wij onze zwakte tegenover God willen kenbaar maken. Hierbij durven wij ook anderen kenbaar maken dat wij niet zonder God kunnen. Nog meer is het wanneer wij in onze dienst voor God zulke teksten aanhalen, laten wij blijken dat wij niet zonder God willen leven.
Door dat lijden, de pijn, het zoeken en onze moeilijkheden samen te delen in gemeenschap, kunnen wij elkaar onze zwakte tonen, maar ook onze bereidheid om ons aan God over te geven en in Zijn Handen te leggen om ons te laten leiden naar beterschap.
Geconfronteerd geworden in het dagelijkse leven met moeilijkheden, merkt Marc Volgers verder op
Misschien nog wel belangrijker zijn mijn persoonlijke ervaringen. Een simpel voorbeeld: ik moest gitaar spelen tijdens een dienst, en hoorde vlak voor de dienst dat een van mijn kringleden (ik was ook kringleider) ernstig ziek was. Dat raakte me enorm. Maar wat stond er op het programma voor de dienst? Alleen maar vrolijke hallelujah liedjes. Ik moest echt even een knop omzetten. Maar besefte ook: dit hoeft zo niet te zijn. Dat gevoel werd alleen maar versterkt toen er allerlei problemen met de gezondheid van mijn kinderen kwamen (mijn vrouw schreef er onlangs over). Waarom vind ik in de Psalmen wel die ruimte voor de pijn, het verdriet, de boosheid, de twijfel en waarom stappen we er in onze liederen met zevenmijlslaarzen overheen? Waarom is er in de dienst geen ruimte voor deze kant van het leven? En dan bedoel ik niet een enkele mededeling of een kort gebed – waarna de gewone gang van zaken weer voort wordt gezet… {Drie drijfveren om ook over lijden te zingen in de kerk}
In de godsdienst moet er voor elke kant van het leven plaats zijn. Verdriet is een deel van het leven en verdient meer dan ook een plaats in de dienst.
Graag willen wij iedereen er aan herinneren dat als er in liederen enkele zinnen uit de bijbel worden aangehaald dat deze liederen daarom nog niet Bijbels zijn.
Volgers schrijft
Het citeren uit de Bijbel wil nog niet zeggen dat het Bijbels is. Als gekozen wordt voor bepaalde teksten,
terwijl andere teksten genegeerd worden, is het op zijn minst eenzijdig Bijbelgebruik. Zo valt mij op dat er wel regelmatig uit de Psalmen geciteerd wordt, maar vooral de ‘positieve’ aspecten. Het gevaar bestaat dat er een vertekend godsbeeld ontstaat, een te rooskleurig beeld van het geloofsleven. De Bijbel is een rijk boek, laten we die dan ook zoveel mogelijk recht doen. {5 redenen om de evangelische liedcultuur niet te veranderen}
Elke kerkgemeenschap die ‘voorgekauwde” of “industriële” muziek wil gebruiken moet steeds hard opletten om geen tegen de Bijbel ingaande teksten te gebruiken. Op de markt is er een hoeveelheid van leuk lijkende muziekjes, waarbij de teksten heel meeslepend of opzwepend kunnen zijn. Maar als men goed naar de teksten luistert hoort men daar dikwijls dat Jezus daar als god wordt aanbeden. Zulk een door de drie-eenheidsdoctrine geleide liederen moeten wij natuurlijk zeer zeker mijden. Steeds hoort elk lied in samenspraak met Gods Woord te zijn. Maar dat weerhoudt ons niet om zowel vrolijke als minder vrolijke liederen ten gehore te brengen, alsook over wel en wee te zingen.
Als wij zingen voor God moet het steeds met overtuiging zijn en moet het volgens de regels van God zijn, overeenkomstig Zijn Woord.
Laat ons dat niet vergeten.
+
Voorgaande artikel over lijden: Wat verzet bergen? Vertrouwen!
Voorgaande artikel over moeilijkheden en geloofsleven:
Mensen van verschillende culturen, geloofs- en politieke overtuigingen broederlijk naast elkaar
++
+++
+++
+++
‘Niveau 4’ is nu een begrip.
De aanslagen in Brussel in maart waren ronduit laaghartig. Het was een tragedie, een drama, door iedereen ervaren als hoogst verwerpelijk. Iedereen zocht in zijn boosheid en ontreddering naar woorden, die ze niet vonden. Tegelijk was niets zeggen, niets doen geen optie. Duizenden kwamen bijeen op pleinen en andere publieke plaatsen. Ze stapten in stilte, zongen, schreven dingen uit, brandden kaarsjes of legden bloemen neer. Men wilde zich niet gewonnen geven en zo duidelijk mogelijk een teken stellen.
Dat gebeuren tussen mensen oversteeg ons evenzeer.
Als taal ontbreekt, grijpen we naar symbolen. Het symbool kan woordeloos uitdrukken wat er leeft in ons aan verontwaardiging, verdriet en mededogen.
Het symbool is echter meer dan louter ‘een teken’.
“De symbolen die we gebruiken zijn wérkelijk, in de zin dat ze werken, hun uitwerking niet missen”,
schreef Han Fortmann ooit.
Een samenleving, die verweten wordt bol te staan van individualisme, maakte op 22 maart in haar solidariteit met slachtoffers en in haar medeleven met nabestaanden, een soort renaissance mee van ‘gedeelde waarden’. Die hergeboorte nam het onheil dat ons overkwam echter niet weg.
Het plaatste het in een nieuw perspectief.
Als terreur vernieling en chaos zoekt, dan roept ze tegelijkertijd haar tegengestelden op. Onder tranen, maar dwars doorheen de waanzin mobiliseerde het burgers, die vanuit een soort oer-vertrouwen scandeerden:
“Wij hebben geen angst!”.
Het puin van de vernieling moest plaatsmaken voor opstandigheid, terwijl chaos zich direct transformeerde in betrokkenheid, samenhorigheid en solidariteit.
“Wenen is de éérste profetische daad in de menselijke geschiedenis. Alleen als wij het vermogen hebben om mee te wenen met anderen, in mededogen, kunnen wij de cultuur van de dood veranderen in een cultuur van leven.”
– Hyun Kyung Chung
+
Voorgaande
Onderscheid maken – een repliek op Ayaan Hirsi Ali
Waarom doen we niets aan de oorzaak?
Engelse versie / English version: Evil wins when the good does not act.
++
+++
Woorden kunnen vernietigen.
Woorden te snel of te hard uitgesproken kunnen kwaadheid of verdriet oproepen. Woorden uit hun context, anders ingevuld, anders bedoeld, kunnen zelfs een vernietigend effect hebben. Eens woorden uitgesproken zijn, haal je ze niet meer terug. De impact van spraak en taal is groter dan we voor waar durven aannemen.
We hebben geleerd te spreken, maar zijn vergeten te luisteren.
Deelnemers in de zaal luisteren naar een spreker achter de vergadertafel tijdens het 26ste Decentralistiecongres (Photo credit: Wikipedia)
Zo oud als de politiek is, wordt de vraag gesteld: ‘Luister alsjeblieft naar de burger!’. Het conflictmodel dat de politiek hanteert, maakt het moeilijk om echt open te staan voor een ander. Men discussieert veel, terwijl er van waarachtig luisteren vaak geen sprake is. Daarom is er voortdurend, overvloedig en alom retoriek nodig om de ander te overtuigen.
+
een aanverwante tekst in het Engels / Related text in Enlish: Words spoken too fast or too hard
++
+++
Verdere lectuur / Further reading:
+++
Gods zorg zal u dragen,
dan kunt u anderen dragen.
‘Zeker heeft Hij ons verdriet en onze smarten gedragen
… en door Zijn striemen is ons genezing geworden. “Jesaja 53: 4-5
God, wij zijn dankbaar dat U ons Uw zoon hebt geschonken waardoor ons bevrijding is mogelijk geworden
Antoine de Saint Exupéry was een hartstochtelijke zoeker. Hij was gepassioneerd door het leven, door spiritualiteit, de diepte van het mysterie. Toch, lange tijd zweeg ook voor hem de hemel. Ondanks al zijn volgehouden pogingen werden zijn gebeden niet verhoord. Tot hij op een dag plots ontdekte dat de grootste genade van het gebed erin bestaat – dat het niet wordt verhoord.
Het gebed zelf is de genade.
Elke mens leeft vroeg of laat met verdriet, lijden, afscheid nemen, heeft vragen waarop geen antwoorden komen of staat voor problemen waar hij geen oplossing voor vindt. We proberen alles, maar niets lukt, niets werkt, niets komt in beweging – niet met onze wilskracht, niet met ons volgehouden gebed. Vroeg of laat stellen we ons de vraag: waarom?
We willen een antwoord.
Een teken. Zo maken wij onwillekeurig een voorstelling van wat goed is voor ons. Wij maken een beeld van hoe wij dienen geholpen te worden en hoe en wanneer dat best zou gebeuren. Precies hier ontdekte de Saint Exupéry dat het antwoord op zijn gebed niet samenvalt met de voorstellingen die hij voor ogen hield. Hij ging inzien dat het antwoord op zijn gebed voorbijgaat aan het door ons gemaakt plaatje. Het verdraagt geen sturing of woorden en is alleen te ‘begrijpen’ vanuit ons hart. Vanuit een hart dat leeft van… vertrouwen.
Enkel geloof dat grenzeloos vertrouwt, kan de heilige grond van ‘niet begrijpen’ aanvaarden.
Waar wij de bodem van de diepste vertwijfeling raken met onze problemen – en toch vertrouwen – daar welt écht geloof op. Daar wordt iets zichtbaar en voelbaar dat wij anders nooit zouden kunnen zien, voelen of ervaren.
Daar mogen wij wonder genoeg ontdekken, met een innerlijke zekerheid die geen rationele verklaring nodig heeft, dat wij – in wezen – gedragen worden.
Sterker nog: dwars doorheen de vertwijfeling vinden wij paradoxaal genoeg innerlijke vrede.
– Bond zonder Naam spreuk van de maand : oktober 2014
+
+++
One sees clearly only with the heart. What is essential is invisible to the eye.
You become responsible, forever, for what you have tamed.
All grown-ups were once children… but only few of them remember it.
+