Ich möchte…

 

Herzlich Willkommen bei Lis

Ich möchte still am Wege stehn

und möcht’ es Frühling werden sehn,

ich könnt’ noch immer wie ein Kind

bei jeder kleinen Knospe säumen!

Und klänge in den kahlen Bäumen

ein Vogeltriller … ach, ich könnt’,

mir einen langen Sommer träumen

voll Klang und Glanz und Sonnenschein

und glücklich sein!

***

Cäsar Flaischlen

View original post

Mijmering of Brief over Poëzie

‘Er zijn gedichten die zichzelf transcriberen, geboren worden uit inspiratie, gedichten die worden geschreven, uitgaande van een vonk van inspiratie, een associatie van woorden die aanleiding geeft tot een zoektocht naar de andere woorden die een staat uitdrukken.

Er zijn gedichten die verhalen vertellen en gedichten die fotograferen, gedichten die filmen en gedichten die schilderen. Het zijn de artistieke creaties van mensen met gratie. Ze kunnen ook tot “ambachtslieden” behoren, hoewel er altijd een kilheid is, een veel te gebeitelde toon, een gedwongen zoektocht naar woorden totdat ze passen bij een pretentieus of zogenaamd ontwikkeld intellect.

Poëzie hangt dan in hoge mate af van de toestand van de lezer.
Het komt zelden voor, en dat zijn poëtische diamanten, dat het voorlezen van een gedicht de staat van de lezer zo schudt dat het opgaan in zijn veld, geen ruimte meer heeft voor andere gedachten, in een verheven verzaking blijft, of, integendeel, een zelfontdekking.
Daar blijven, in en met poëzie, voorbij de tijd en elke andere conceptuele beperking, is echter niet alleen het voorrecht van de poëzie zelf. De lezer moet openheid, vriendelijkheid, respect en toewijding hebben aan artistieke creatie in het algemeen, en poëzie in het bijzonder. Het is mogelijk dat deze afhankelijkheid van de toestand van de lezer de oorzaak is van de talloze oorlogen tussen dichters, de niet-erkende oorzaak van hartstochtelijke kritiek.

Omdat elke creatie puur subjectief is, kunnen we niet negeren dat elke poëzieschrijver zijn best deed op het moment dat hij zijn creatie aan de wereld overbracht.”

Tekst naar Scrisoare despre poezie van Bogdan Dragomir vertaald uit het Roemeens.

Worteling

 

Gedichten langs een weg met God

Als geworteld was ik
in mijn huis
bij de vaas,
als bij de kern
van mijn leven.
En onderwijl
passeerde
dat leven.
Maar het ontsprong
aan de Bron
en stroomde
aan me voorbij.
En ik nam waar
al wat het leven
aanbracht
en waar ik
deel aan had
of juist niet…
En onderwijl
werd de vaas
leger –
de stroom zuiverder.

Ergens ontsprong
een gevoel van lente.
Een nieuwsgierigheid
naar leven
– verder.
En ermee samen
een vertrouwen –
ssssstttt….. heel stil nog –
in wortels
en vaste grond.
Weggeëbde angst
voor schuivende
grond en
kernverlies.
Groeiend weten:
wat al zo lang
mij samenhield
en in Jou verankerd,
is genoeg om
te kunnen gaan,
mee met de
levensstroom
die  ontspringt
aan de Bron –
die ook in mij is.
In het huis
waar ik niet in ben
maar dat in mij is;
Geworteld.

View original post

“Doe mijn tranen in uw kruik”.

 

Gedichten langs een weg met God

Onderstromen van verdriet
– en ik wil ze niet.
Niet zonder dat iemand
weet… en ziet.

Alleen met rede gestaafd
mag ’t er zijn.
Enkel gevoel is meer fictie-
al doet ze ook pijn.

Waarin verstrikt dit alles me –
zonder profijt?
Het is vragen om recht –
raak ik ’t kwijt?

Een kind kan niet strijden
met wie volwassen zijn.
Enige weg dan: verzet en zwijgen
een lange lijn

die mij gevangen houdt om het
eigen gelijk;
maar het maakt me armer
in plaats van rijk.

Hoe dit ontstijgen, omslaan
dit spoor?
Zeventig maal zeven maal
trekken de voor

en hopen op zaad,
ontkiemend tot leven.
Niet als een wet
maar als gave – gegeven.

Staan in de stilte
met lege handen
en enkel aan Hem
mijn hart verpanden.

“Wat verdriet en moeite is,
Jij ziet het aan.
En Jij weegt – als geen ander –
ons bestaan.” (psalm…

View original post 10 more words

Liesbeth List & Ramses Shaffy – Pastorale

Een halve eeuw zijn er verstreken, maar nog steeds slaat dit nummer in als een emotionele bom.

Meerdere generaties konden hierin vertroosting en hoop vinden.

**

Voorgaande:

Bij het overlijden van Liesbeth List

Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder

Het Laatste Woord Liesbeth gemist? Bekijk hier de hele uitzending

In Het Laatste Woord vertelt Liesbeth List openhartig over haar leven, onder andere haar veelbewogen jeugd, de unieke band met Ramses Shaffy, haar huwelijk met Cees Nooteboom en haar come-back in de jaren negentig, aan de zijde van Frank Boeijen.

Interview: Het Laatste Woord – Liesbeth List

Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder

Voor degenen in een schuilhoek achter glas,
voor degenen met de dichtbeslagen ramen,
voor degene die dacht dat-ie alleen was,
moet nu weten,
we zijn allemaal samen

*

Afkomstig uit het concert ‘En God schiep… De radio’ ter ere van 80 jaar NCRV radio in 2004.

**

Voorgaande: Bij het overlijden van Liesbeth List

Vervolg: Liesbeth List & Ramses Shaffy – Pastorale

 

Alles gaat voorbij

*

Alles gaat over de dagen, de nachten
Anderen dorst zo’n onnoemelijk verdriet
De wind en de wolken alles vervluchtigd
Gelijk je dromen als je wakker schiet
Alles gaat over het geraakt al vergeten
Onze kindertijd die nooit wederkeert
Dienen oorlog nachtenlang in de kelder
Bommen en granaten
Alles passeert

Waar is mijn schooltje
Waar is min kerke
Dat eeuwige leven in’t lang en in’t breed
Waar zijn de meesters die alles wisten
En de pasters en paterkes bij de vleet
Waar is dat werkkot van vader zaliger
Die planken en balken
Die boeren en knechten en paarden en karren
En waar is dat vlassersvolk in hemelsnaam

Ons vaders en moeders ze moeten al sterven
De schrokkerige dood kent geen ontzag
Waar zijn de geuren uit groodmoeders keuken
En hoe klonken de liedjes op nieuwjaardag
waar zijn de vrienden gebleven
En al de schoon muziek van de dorpsharmonie
De dronkaards en de kaarters Eugene en Daniel
En de dansende meiskjes Marjanne en Sofie

Maar we wilden liever al de zwartjes bekeren
En de wilde indianen van Noord Canada
Ter ere Gods ons jong leven ons leden
Zogezeid dat majoren in de gloria
Maar we maakten een vust naar regels en wetten
En we vloekten opstandig om dat al te zwaar juk
En we bekeerden ons gretig naar het volle leven
Naar vrouwen en kinders
Ons groot geluk

We vechten nu al jaren met witte woede
Van vriendschap en vrede in een groen paradijs
En toch wordt de wereld niet beter en niet schoonder
En we worden intussen ook zelf oud en grijs
En dan worden we op ’t einde ook nog ziek en gebrekkig
Gelijk dolende zielen in nevel en mist
Gelijk wattige wolken in een eindeloze hemel
Zo worden we zelf tenslotte uitgewist

Alles gaat over
Den hemel en helle
Die bange verzinsels zijn nu opgelost
Weerwolf en boeman
Spoken en heksen
We zijn nu voorgoed van den duvel verlost
En toch lees ik nog altijd sprookjes en fabels
Ik ga door mijn knieën voor een schoon verhaal
Ik vaar met Odysseus naar het eiland Itaca
En met Lancelot zoek ik naar de heilige graal

En ’s winters zette ik hier liedjes te schrijven
En haring te eten en karnemelkpap
Maar in de lente wacht me santieago
Te voete naar Compostella op stap
Om goed te begrijpen waarom dat alles alles veranderd
En toch blijft bestaan
Dat alles sterft en opnieuw wordt geboren
Maar dat is een raadsel dat is ik nooit ga verstaan
Dat alles sterft en opnieuw wordt geboren
Dat is een raadsel dat we nooit gaan verstaan

Willem Vermandere

Laten we

Laten we graag zien omdat we dat kunnen, en leven – voluit en gretig – omdat wij dat mógen en het daarom dubbel zo goed moeten doen.
Laten we beter leren weten, niet meer morsen met de dagen die al die anderen, daar, zomaar, opeens zijn kwijtgeraakt.
Laten we geen engelen zijn, maar als het kan toch ook geen duivels.
Laten we mensen zijn. En helemaal onszelf worden, niet wie we denken dat anderen wilden dat we waren.
Laten we moed houden, durven wankelen en redden wat er te redden valt. Onszelf bijvoorbeeld, en mekaar.
Laten we stoppen met hopen en doen wat moet gebeuren om het te doen gebeuren, en mild zijn voor wie dat nog niet kan.
Laten we ze openlaten: onze deuren, onze armen, onze geesten. Laten we pantsers afleggen, en het en de andere tegemoet treden, telkens weer.
Laten we slapende honden keihard wakker maken. Blijven geloven in dromen die ook uitkomen. Veel verwachten, genoeg spijt hebben, in zeven sloten tegelijk lopen, alle dingen aankijken, ook dat wat ons verontrust.
Laten we minachting koesteren voor de hopeloosheid, weten wat we waard zijn, onszelf gunnen wat we verdienen, want dat is vaak meer dan we geneigd zijn te denken.
En laten we begrijpen wat de liefde is, onthouden dat dat alles is, of toch bijna.
Laten we durven.

Stiliste Griet op de Beeck

Gib mir ein Geheimnis

Härzenswort

Gib mir ein Geheimnis!

Wir schmieden es ins Zwischenuns

Gib mir ein Geheimnis!

Wir lassen es wuchern über Gräben

Gib mir ein Wort

Und ich geb dir die Atempause

Zwischen den Silben zurück

Besser noch:

Gib mir dein Schweigen,

Dass zwischen unseren Blicken

Ein Bedeutungsteppich blüht.

---

Mehr vom Odeon Theater gibt es hier.

View original post

Waar sta jij voor op?

Waar sta jij voor op?
De wereld staat in brand.
Veraf.
Gifgasaanvallen.
Aangespoelde gelukszoekers.
Oorlogen zonder einde.
Dichtbij.
Stijgende armoede.
Minder tolerantie.
Amper zachtheid.
De wereld staat in brand.
Veraf & dichtbij.
Wat beweegt jou?
Sta je op?
Reik je een hand?
Steek je je nek uit?
Waar sta jij voor op?
Wat doe jij als iemand dichtbij of veraf roept?

three wars (Photo credit: Wikipedia)

+

English readers may find: Living in a world full of unrestricted wars