Gedichten langs een weg met God
Als geworteld was ik
in mijn huis
bij de vaas,
als bij de kern
van mijn leven.
En onderwijl
passeerde
dat leven.
Maar het ontsprong
aan de Bron
en stroomde
aan me voorbij.
En ik nam waar
al wat het leven
aanbracht
en waar ik
deel aan had
of juist niet…
En onderwijl
werd de vaas
leger –
de stroom zuiverder.
Ergens ontsprong
een gevoel van lente.
Een nieuwsgierigheid
naar leven
– verder.
En ermee samen
een vertrouwen –
ssssstttt….. heel stil nog –
in wortels
en vaste grond.
Weggeëbde angst
voor schuivende
grond en
kernverlies.
Groeiend weten:
wat al zo lang
mij samenhield
en in Jou verankerd,
is genoeg om
te kunnen gaan,
mee met de
levensstroom
die ontspringt
aan de Bron –
die ook in mij is.
In het huis
waar ik niet in ben
maar dat in mij is;
Geworteld.