De spreuken zijn het meest zichtbare deel van Bond zonder Naam. Samen vertegenwoordigen zij een ingemaakte filosofie, en een handvol van de wijsheid. Elk jaar sturen we 8 miljoen spreekwoorden in Vlaanderen alleen.
De vijf mailings die de Bond zonder Naam elk jaar sturen bereiken een op de zes Vlamingen. Elk bevat een goudklompje van reflectie dat iedereen kan denken.
De spreekwoorden komen voort uit het dagelijks leven. Ze zijn niet samengesteld door iemand die achter een bureau zit. Ze zijn niet het werk van een team van psychologen. Door volledig te luisteren naar en het kijken waarom, hoe en wat mensen zeggen, kan je zelf nuttige ideeën verorberen of oppikken. Deze vervolgens vinden hun uitdrukking in woorden. Alle die in de kelders van de geest moeten worden gerijpt voor een tijdje. Als je kauwt op wat iemand heeft gezegd voor een tijdje, vind je soms een paar korrels van de waarheid onder het kaf. Dat zou de geboorte van een typische BZN spreekwoord zijn.
Het resultaat is een spreekwoord voorzeker, helder, pittig, en dicht bij het leven. Het is niet bedoeld om de wereld te veranderen, maar is eerder een poging om mensen uit te nodigen voor reflectie.
Wij geloven dat spreuken er meer toe doen dan ooit.
Spreuken die duiden en durven, verrassen en verstrooien.
Spreuken als bakens, tegen intolerantie en verdwazing.
Spreuken die een venster op de wereld openen maar ook doen dromen van andere werelden.
Kortom, spreuken die onze harten raken en hopelijk ook dat van jou.
Want spreuken maken we samen, met jou.
Voor iedereen die gelooft dat een spreuk grenzen kan verleggen.
Deze 700ste spreuk zijn woorden van Phil Bosmans zelf.
We kunnen hem niet meer vragen wat hij er precies mee bedoelde.
Maar geloof jij ook niet dat nét de kwetsbare mens jou iets te vertellen heeft?
Dat net in het verdriet, wijsheid schuilt?
Dat wie huilt, jou iets leert over het leven en hoe het te leven?
Door je tranen heen, vind jij straks een weg.
Wij lopen graag met je mee.
+
Tranen als zwakte?
Ik heb in mijn 91-jarig bestaan te weinig geweend. Niet omdat ik sterker ben dan anderen. Wel omdat mensen mij zagen als een sterke vrouw en een rolmodel. Ik was bang dat tranen als een zwakte werden gezien.Vandaag voel ik soms de nood aan een schouder om op te huilen. Maar zelfs nu lukt dat nog niet. Ik voel me bijna gedwongen voor mezelf en voor anderen alleen ‘the bright side of life’ te zien.
Gelijken in mens zijn
Als begeleider van mensen binnen en buiten de gevangenismuren is het een eer uitgenodigd te worden in hun verhaal. We gaan samen op zoek naar de waarom achter hun gevoel niets of niemand meer te zijn. Net dan is het van enorm belang dat ook ik me kwetsbaar durf op te stellen. Want door mijn verdriet te tonen, laat ik zien dat we gelijken zijn in pijn, in mens zijn.
Anders kijken naar het gewone
De zomer van 2015 was er voor mij een van wenen. Vanbinnen en vanbuiten. Een dal vol tranen. Ik weende tot de tranen op waren. Ik zag niet meer. Ik voelde niet meer. Maar toen werd het herfst. De bladeren kleurden rood en de lucht werd weer helder blauw.Ik opende mijn ogen en haalde diep adem. Eén seconde lang. Sindsdien kijk ik anders naar wat op het eerste gezicht zo gewoon lijkt.
+
Voorgaande
Uitlopen om uit lichaam te wonen
Kwaad wint als goed niets doet
+++
Verdere boeiende artikels
- Dr. Shankar
- Christelijk mediteren
- Aan mijn lijf geen polonaiseIn de knoop
- Waarom we beter niet kunnen leven in het nu
- Mijn hart luchten
- 227 soms heb je gewoon iemand nodig bij wie je een beetje mag huilen en mens zijn
+++
Related articles