De medische nood blijft hoog

In Wallonië kijkt de bevolking tegen een heel andere wereld aan. Voor sommigen leek het de voorbije weken wel oorlog.

Solidariteit in Wallonië na overstromingen juli 2021 – Foto Solidair, Jean-Luc Bousmans

Zoals tijdens een oorlog is er ook veel weg gevallen. Door de overstromingen zijn er heel wat winkels totaal vernietigd en is de voedselverdeling in moeilijkheden.  Door dat huisartsenpraktijken en apotheken zijn ondergelopen is er op het vlak van gezondheidshulp ook een tekort. Medicatie en materiaal zijn vernietigd.

Op sommige plaatsen is het al weekend wanneer het water wegtrekt, en veel diensten zijn niet bereikbaar. Een huisarts bij Geneeskunde voor het Volk start als een van de eersten medische noodhulp op in het zwaar getroffen gebied. Ze vertrekt met een hoop verbandmateriaal en medicatie naar de sporthal in het dorp Esneux. Gedurende enkele dagen is ze daar zo goed als de enige arts. Ze verzorgt samen met enkele vrijwillige verpleegkundigen uit de streek wonden, ze delen medicatie uit aan mensen die alles kwijt zijn, ze luisteren naar de verhalen.

Op de staatsinstanties leken de mensen niet te kunnen rekenen. Naarmate de dorpen in de streek in de dagen die volgenden weer bereikbaar werden, nam het aantal vrijwilligers fors toe. Erg genoeg was er niet veel te zien van legereenheden die mee kwamen helpen om op te ruimen. Er waren er wel enkelen, maar veel te weinig. Heel veel lokale artsen en verpleegkundigen, maar ook collega’s van Geneeskunde voor het Volk vanuit heel België, gingen ter plaatse om medisch hulp aan te bieden. Ze gingen van deur tot deur om te laten weten dat ze er waren, en nu nog staan ze paraat om alle soort van hulp te bieden. Want nu na enkele weken wordt het psychologische ook een harde dobber.

Verder zijn er de diabetici en mensen met chronische ziekten die nu niet makkelijk aan hun medicatie en verzorging kunnen komen. Er zijn mensen die chronische wonden hebben die al dagen niet meer verzorgd zijn. Sommigen zijn aan hun huis gebonden doordat ze niet weg kunnen. Bijvoorbeeld door dat de traplift die ze normaal gebruiken, het niet meer doet.

De solidariteit en samenwerking die zich ontplooien in de getroffen gebieden, staan in schril contrast met de afwezigheid van enige medische coördinatie. Zelfs nu na zo vele weken draait de hele hulpverlening nog altijd grotendeels op vrijwilligers die het beste van zichzelf geven. Zij geven aan dat het zo niet langer kan en trekken aan de alarmbel. Sommigen van de vrijwilligers vertellen met tranen in de ogen hoe zij zich door het Rode Kruis in de steek voelen gelaten.

Er mag dan wel al een zekere prille coördinatie op gang geraken, maar het blijft beschamend moeizaam. De vele organisaties zeggen dat ze nog nooit zulk een ramp van deze grote hebben mee gemaakt en dat ze roeien met de riemen die ze hebben.

De bewoners van de getroffen streken zijn nu grotendeels nog in overlevingsmodus. De adrenaline stroomt door hun lijf.

Wanneer je huis onder de modder staat, denk je niet aan je epilepsiemedicatie, of aan je hoge bloeddruk. Daarom is het belangrijk om niet enkel vanuit medische posten hulp te bieden, maar ook van deur tot deur te gaan, naar de mensen te luisteren. Dat is de manier waarop hulpvragen stilaan naar boven komen.

Naast het verlies van de chronische medicatie en de wonden die ontstaan tijdens het opruimen, beginnen we meer en meer tekenen van uitputting te zien. Een vrouw komt met spierpijn, hoofdpijn en gezwollen benen naar de medische wachtpost. Ze is 63 en al dagen aan het opruimen in haar huis. Ze slaapt niet. Haar lichaam is op. In normale omstandigheden zou je rust voorschrijven, maar hoe doe je dat nu? Er is niet eens een zetel om in te liggen.

We zien ook brandwonden door de chemische verontreiniging van het water met stookolie. Overal ligt een blinkend laagje mazout op het water en de modder. Een gekend fenomeen na overstromingen. De straten en huizen moeten herhaaldelijk grondig schoon gespoten worden, staat in richtlijnen van de overheid.(1) In de praktijk wordt weinig concreet advies gegeven aan de getroffen inwoners. Verder is het ook onduidelijk of het water geen andere verontreiniging met gezondheidsrisico’s heeft achtergelaten.

+

Voorgaand

Kolkende watermassa’s doorheen de straten

Overstromingen in Limburg, Duitsland en België door extreem zware buien

Faalt de overheid in aanpak van de overstromingen?

++

Aanvullend

1. Wateroverlast in het midden van de zomer
2. Waterramp voor Wallonië, Vlaams-Brabant en Limburg
3. Maas niet bevaarbaar door drijfhout en de te sterke stroming

Fraipont na de zondvloed, tussen miserie en veerkracht

 

kristien bonneure

In het rampgebied langs de Vesder kijken de mensen met doorweekte huizen zonder elektriciteit nu al bang naar de herfst en winter. “Gas? Dat zal voor januari zijn.” Het is ook maar de vraag of alle geëvacueerden terug zullen keren. “Klimaatvluchtelingen” worden ze genoemd door Yola Thienpont en Guy Saey. Het koppel kreeg zelf drie meter water binnen in hun huis in Fraipont en vond een onderkomen bij vrienden. Ze ervaren grote veerkracht in henzelf en in het hele dorp, waar bewoners van het plaatselijke asielcentrum volop in het getouw zijn om te helpen.

Fraipont. 700 zielen in een oksel van de rivier de Vesder. Klein kerkje, uren wandelplezier in de heuvels. In onbezorgde tijden tufte je boemeltje vanuit Luik-Guillemins door een fotogenieke tunnel “Fraipont 1841” binnen. Een paar honderd meter verder woont al vele jaren een Vlaams koppel, maatschappelijk werkerYola Thienpont(64) en kunstenaarGuy Saey(71).

Zo…

View original post 1,935 more words