Verlangens van hedendaagse jongeren

Voor hen die Abraham gezien hebben is er een terugkijken naar wat zij van hun verlangens konden waar maken. Velen van hen zochten in de tweede helft van de vorige eeuw mogelijkheden om het beste van het leven te maken. Maar ook verschillende levenswijzen werden beproefd. Hierbij ging het er telkens om hoe wij konden omgaan met anderen en liefst met elkaar in gemeenschap konden leven.

De latere generaties begonnen zich meer op zichzelf te richten en stonden ook niet zo stil, zoals wij deden, rond geloof en onze verhouding tot de Schepper en schepping.

Vandaag lijkt het alsof de wereld haar best doet om de mensen zoveel mogelijk te prikkelen met materiële zaken. De winkels brengen schreeuwerige uitstalramen en om de zovele minuten worden wij in de media bekogelt met allerlei weerkerende reclamespots, die wij tot vervelens toe zo maar hoeven te slikken, lijkt het wel.

De oorlogs- en childboom-generatie wenste wel tot de top te geraken en succesvol te zijn in het leven, maar vandaag wordt iedereen gepusht om hoger en hoger te klimmen en meer en meer te hebben, want zonder de allernieuwste gadgets lijkt men niet geslaagd te zijn in het leven.

Ook het verlangen van hen die zich ‘christen’ noemen dreigt soms te seculariseren. Er zijn er niet zoveel meer die nog de oude christelijke notie beamen dat we genade ontvangen van God en dat onze identiteit in Christus ligt. Nog moeilijker is het om daarnaar te leven.
In onze samenleving ligt het zo veel meer voor de hand onze identiteit te ontlenen aan status of aan producten. Ten diepste bepalen anderen je identiteit dan, niet het geloof in Christus of wie of wat dan ook. Al willen de mensen nu heel graag opscheppen met allerlei trends waarbij zij aan anderen willen duidelijk maken dat zij daar ook al aan hebben mee gedaan. Het gaat niet meer om zich niet aan de trends te binden, ook al vervliegen die ook zeer vlug. De achterkomers worden dan ook maar ‘vies’ bekeken of als ‘achterlijk’ aanschouwd.

Ergerlijk is dat de wanende kerk als maar meer moeite doet om mee te gaan met de vele trends, niet beseffend dat zij meestal achteraan hinkt en hierbij veel te laat komt.
Kerken die zich niet als een bedrijfje presenteren met een passend product voor mensen met spirituele behoeften vallen uit de boot. In 2014 bracht het Researchbureau Motivaction voor de Nederlandse Protestantse Kerk al een rapport uit waar het volgende in staat:

‘De kerk kan inspringen in de onaangeboorde markt van religieuze behoeften’.

Het besef dat geloof door God geschonken wordt, verdwijnt in zulke taal snel naar de achtergrond. Men mag niet vergeten dat God roept, maar men moet mensen ook de kans geven die roep van God te horen. Als leek of gelovige moet men de kans zien de Woorden van God te horen en ook de resultaten van dat Woord te zien. Hiertoe dragen zij die zich Christen noemen de verantwoordelijkheid om duidelijk het verschil te tonen tussen een gelovige en een ongelovige. Het is namelijk zo dat elke atheïst ook in staat is zeer goed werk te leveren en anderen ook goed kan helpen en bijstaan in moeilijkheden. Als gelovige in God komt het er op aan je persoonlijkheid zodanig naar Zijn hand te zetten dat zij als bijzonder wordt ervaren door anderen.

In deze voornaamste periode van het kerkelijk jaar, de hoogdagen van ons geloofsleven, moeten wij naar buiten durven komen om die liefdesdaad van Christus Jezus te tonen, maar ook om anderen een bewijs te geven van het grote verschil tussen een gelovige en niet-gelovige.

Gelovigen hoeven geen taskforce catechese van verlangen in het leven te roepen. Veel belangrijker is de liturgie of de uitoefening van ‘kerk zijn’ of ‘kerkgemeenschap vormen’. In die kerkgemeenschap moet dat Woord van God de draagkracht van de gemeenschap zijn. Als gelovigen moeten wij laten zien hoe dat Woord ons leven schraagt en ons verbindt als broeders en zusters. Waar het mogelijk is om in gemeenschap liederen te laten klinken kunnen deze bijdragen tot de gezelligheid van een samenkomen waarbij dat Woord altijd centraal moet staan. Daarnaast kan de exhortatie of prediking meehelpen om de gemeenschap te ondersteunen. Zonder bellen en toeters, hoeven wij niet de allernieuwste snufjes in de gemeenschap. Wel hoort elkeen zijn zuivere persoonlijkheid te durven tonenen. In de kerkgemeenschap is er geen plaats voor de vervalste Faceboook timelines en voorkomens. enkel het echte ik moet er naar boven komen en moet zich bereid geven om gelijkwaardig met elkaar het brood en de wijn te delen.en de sacramenten. In dat samen zijn, samen de bijbel lezen en samen over dat Woord van God nadenken en bespreken is God zelf aan het werk.

Laat anderen voor onze bijzondere bijeenkomst op 14 Nisan proeven van onze gastvrijheid maar ook van de geest die in elke christelijke gemeenschap hoort te vertoeven. Laat het dan ook verder een aanzet zijn om buitenstaanders uit te nodigen om andere bijeenkomsten van ware volgers van Jezus bij te wonen, zodat zij de essentie van zulk een broederschap in Christus kunnen waarnemen.