Dag CRPS!

Nog veel te veel blijft het in het donker of in het onbekende dat er duizenden mensen in één land geketend zijn door onzichtbare boeien die een voelbare grens stellen elke dag weer op nieuw.
Zij die gebonden zijn, gekluisterd aan hun bed, gespiesd op hun stoel, opgesloten in hun huis, vastzittend in de cocon van onbegrip, moeten durven hun stem te laten horen. Het komt er op aan dat veel meer mensen die dagelijks geconfronteerd worden met pijn naar buiten komen en hun stem durven laten horen.

Proficiat voor hen die durven spreken.

Daily life with Complex Regional Painsyndrome CRPS

Daar zit ik dan in mijn eentje op mijn bed na te denken hoe ik in hemelsnaam ‘Hart in Aktie’, of een ander programma met het hart op de juiste plek, kan benaderen. November is namelijk CRPS maand, 3 November is de dag van het Complex Regionaal Pijn Syndroom. ‘Dahag CRPS!’ Klein detail, in Nederland lijkt men dat niet te weten, of er wordt gewoon geen aandacht aan geschonken.

Moet ik een plotselinge dans, een flash mob, op straat organiseren, met mensen in rolstoelen, rollators en krukken? Of moet ik boos worden op alle professors in het ziekenhuis die zelfstandig geweldige onderzoeken leiden, maar geen ene reet aan de awareness van deze onmenselijke ziekte doen? Zo hoorde ik net dat CRPS ook wel de ‘suicide ziekte’ wordt genoemd. Daar had ikzelf nog niet de awareness van.

Ik schrijf de CRPS Vereniging vanaf mijn bed, ik deel mijn gedachtes met de lieve mensen van de CRPS familie…

View original post 512 more words